Se no debate político no Estado a cuestión básica agora, e nos próximos anos, é a territorial, se ese asunto ecoa tamén inevitabelmente nos muros do Pazo do Hórreo, non foi o 13 congreso do PSdeG o foro en que a formación socialdemócrata iría desvelar as súas propostas concretas na materia. Antes ao contrario, do desenvolvimento do conclave tírase a conclusión de que o PSdeG non está interesado en marcar o seu perfil nesta materia.
Se Pedro Sánchez ten cualificado Galiza como nación -embora espida de plenos direitos, unha nación cultural, non un suxeito político-, os por volta de 500 delegadas e delegados que tomaron parte no congreso do PSdeG apenas se debruzaron sobre este asunto, que tampouco suscitou a máis mínima controversia nas primarias en que Gonzalo Caballero, após selar unha alianza con Leiceaga, derrotou Juan Díaz Villoslada por unha ampla marxe (58 face 42 por cento).
O discurso do PSdeG foi basicamente un eco do do PSOE, unha proclama social e de afirmación do eixo esquerda-direita sobre a dialéctica arredor do autogoberno. Quer nas ponencias quer nos discursos de Gonzalo Caballero como novo secretario xeral a énfase púxose apenas na consideración do partido como “galeguista”, unha definición que o 13 congreso non se preocupou de encher de ningún contido especial.
[Todo sobre o asunto no Sermos270, disponíbel na nosa loxa e nos pontos de venda habituais]
