galego

Algo tiña que ter de bo escribir textos dun xénero minoritario como a poesía, nunha editorial das que chaman pequenas e nunha lingua minorizada, malia que conte cun sistema literario que debe ser como os outros, é dicir, que "é un niño de ratas sábeo até o secretario xeral de calquera partido político".

Un poeta como Cesáreo Sánchez Iglesias (Dadín-Irixo, 1951), que bebe da Divina Comedia, dos clásicos gregos e da poesía chinesa e xaponesa, e tamén de Jorge Luís Borges e Jorge Guillén, de Luís Pimentel e Álvaro Cunqueiro, de Juan Ramón Jiménez e José Ángel Valente, e que, ademais, dedica moitos anos á elaboración de cada un dos seus libros, non é estraño que sexa autor dun canto poético no que non sempre é doado internarse

E sta última proposta narrativa de Manuel Portas parece ideada como lectura máis ou menos acaída a un verán tórrido como o que seguimos vivindo. 

Ao xa numeroso palmarés de premios de Alberto Vázquez, sumábase o ano pasado o Premio Castelao de Banda Deseñada con A caza, unha obra redonda cuxa conceptualización e transcendencia do narrado, que nos achega unha visión existencial, mítica e filosófica, encaixan nun manexo sensíbel do medio e da técnica empregada que fai que adquira un valor totalizador.
 

No primeiro encontro após o confinamento, a sobrinhada trouxe de presente uma representação teatral.

Os clásicos son armas de dobre fío. Se dunha parte ofrecen elementos máis ou menos fixos e unha tradición coa que tratar de dialogar, tamén supoñen un reto á hora de incorporar elementos novos e interesantes.

Acarreira de Sther F. Carrodeguas parece marcada para sempre pola pegada do teatro, unha perspectiva que volve estar presente nesta nova obra.

A Xulio L. Valcárcel (Lugo, 1953) hai que querelo pola súa fondura humana —poucas persoas coñecemos nós tan ricas en bondade e cariño para os demais coma Xulio—, hai que admiralo como escritor polo seu constante, inxente e valioso traballo no campo da cultura galega e, sobre todo, hai que gozalo como poeta. 

Tras trinta anos de escrita pública, Xavier Queipo é un deses autores cuxas obras agardamos aínda como pequenos acontecementos capaces de remover o campo literario. 

As comunas sempre tiveram algo de utópico. Pessoas com ânsias de viver diferente, de fazer distinto, de procurar alternativas de ser, arrejuntam-se para partilhar força e fantasias. 

Destacado como dramaturgo desde os anos 80 do século pasado, Xesús Pisón achégase neste libro ao xénero ensaístico. 

Só xorden árbores se medran as raizames. Os capilares subterráneos expándense polo poemario até tomalo, como se espallan as redes e todas as producións das que tecen, ás veces na escuridade, sabendo que son tamén para outras. A estrutura divídese en apartados dedicados a unha tecelá, desde Louis Bourgeois até Sojourner Truth, Emma Goldmann, Malala ou Rosalía de Castro, das que se inclúe unha cita no comezo. 

e facemos un resumo rápido desta novela pode que non atopemos unha gran marca de orixinalidade. 

Apublicación do primeiro libro de Raquel Miragaia, aquel Diário Combóio do ano 2002, producira unha pequena conmoción nun sector moi concreto do ambiente literario galego. 

Ademais do seu percorrido como narrador para a xente máis nova, é posíbel que o máis destacado da produción editorial de Antonio Reigosa haxa que buscalo no concepto da Galiza encantada.

Afinais dos anos 70, tras recibir un exemplar de Esquizoide, o pintor Jean Dubuffet respondería a Antón Patiño cunha carta na que sinalaría: “Se os médicos chaman esquizofrenia á achega de invención á liberación das coherencias lóxicas, entón viva a esquizofrenia.

Radicada entre Pontevedra e a cidade brasileira de Bragança Paulista, a editora Urutau leva xa unha boa tempada paseando un catálogo cheo de poetas da Galiza, que suman a súa obra a un principio editorial baseado na diversidade. 

Era grande a admiración de Paco Souto (A Coruña, 1962-Razo, 2017) por ese outro noso altísimo poeta que foi Antón Avilés de Taramancos, que nunca deixou de ser fiel ás súas orixes labregas e á memoria da súa avoa.

H ai xa algúns anos que a editorial Kalandraka vén construíndo unha colección de referencia como é a Biblioteca de Pedagoxía.