rural

Iniciará as "actuacións oportunas" ante a Consellaría de Educación e o Concello de Begonte polo anuncio do fechamento do colexio.

O Sindicato Labrego Galego sinala que 60% dos titulares de granxas superan os 60 anos

Os recortes no ensino do rural lucense levan o colexio de Folgoso do Courel a loitar por manter o seu transporte escolar local e o centro de Baamonde a combater en contra da unificación co Virxe do Corpiño de Begonte. Este último concello votará no pleno que se fará na sexta feira a aprobación da unificación.

A comunidade escolar de Folgoso do Courel está en protesta pola substitución que prepara a Xunta do actual servizo de transportes (taxis) por uns autobuses que, debido ao seu tamaño, non poderán atravesar as rúas do concello, deixando sen traballo seis familias de transportistas de Folgoso e obrigando o alumnado a desprazarse para coller os novos autobuses, soportando un clima adverso e baixas temperaturas. Nós Diario conversa sobre a problemática con Lourdes González, directora do CEIP Poeta Uxío Novoneyra.
 

O proxecto de Pablo Diego Dios loita contra a "eutanasia do rural"

As e os veciños de Muras protagonizan unha felicitación de aninovo que tamén fala das bondades de vivir no rural.

Veciñas e veciños deste concello do interior da Galiza falan das bondades de vivir no rural nun vídeo para o Nadal. O proxecto audiovisual, que tamén é unha sorte de promoción turística, vén de convertirse en viral.

O proxecto audiovisual foi presentado esta quinta feira pola Deputación da Coruña. As participantes no acto telemático comentaron que a peza pode verse na plataforma Youtube.

A plataforma vén de facer públicas as conclusións dun informe que analiza as condicións do alumnado que cursa os seus estudos en zonas rurais, e que apuntan á "clara desvantaxe á hora de acceder ao ensino preuniversitario non obrigatorio"

Nos últimos días saíron á palestra unha serie de nomes de arquitectas moi novas. Aínda que con diferentes historias ás costas, Sofía Blanco, María Fandiño, Ander Bados e María Montenegro teñen en común pertencer a unha xeración que comeza a agromar.

Nos últimos tempos, moitas son as propostas poéticas que poñen a reflexión sobre o rural no foco e axudan a visibilizar estes espazos que perden poboación e servizos básicos.  A través da análise de Nomes de fume, de Míriam Ferradáns, As casas, de Carlos Lixó, Feliz Idade, de Olga Novo e Da casa, do mar e das ausencias, de María Carmen Caramés Gorgal, indagaremos no tratamento do rural na poesía galega e nas súas reivindicacións.

Entre Santiago e A Coruña hai once estacións de tren que quedaron abandonadas coa chegada da alta velocidade. Nelas tamén se artellou a vida deses lugares. As mozas da Pontraga (Parada-Ordes) ían esperar os mozos no tren das sete para ir ás foliadas; a musicóloga Dorothé Schubarth chegou ao apeadoiro da Vila da Igrexa (Cerceda) para gravar dúas informantes do Cancioneiro Popular Galego; as veciñas de Bregua (Culleredo) subían todos os días para ir vender fieitos á Coruña. Estas historias puideron non existir. O tramo foi dos últimos en ser construídos na Galiza e o seu trazado estivo en disputa.

Como cada mañá, Manuel Gallego acode  ao seu estudio da Coruña. Aos seus 84 anos segue, xunto aos seus colaboradores, deseñando edificios para o futuro. Atarefado, pensado nas novas obras, mantense activo. Sendo un dos máis recoñecidos da profesión, continúa a traballar coa modestia dun artesán que fai simplemente o que mellor sabe facer.

Días de inverno, tempo de fervenzas. Os regatos cheos, ben alimentados polas choivas, as árbores sen follas e as beiras lavadas polas enchentes, sen fentos nin outras plantas estacionais que dificulten a marcha ou agochen buratos e outras pexas e atrancos do terreo, fan máis doado achegarse ás fervenzas, aínda que hai que ter máis coidado coa humidade que fai esvaradías as rochas polas que, moitas veces, hai que camiñar. 

Desde que en 1993 se deu a coñecer co poemario Fuxidíos, dentro da colección Esquío, até Soño e Vértice, publicado en 2016, Eva Veiga (Pontedeume, 1961) foi quen de elaborar unha das obras poéticas máis sólidas e luminosas da literatura galega contemporánea. 

Se hai algo que caracteriza o traballo que Cristian F. Caruncho leva anos a publicar, tanto en volumes colectivos como autoeditados, é a vontade de transcender o rural, de achegarnos a realidade que o acompaña desde o día do seu nacemento nunha pequena aldea do Ortegal.