PASSENGERS
(EUA 2016, 116 min.)
Dirección: Morten Tyldum
Guión: Jon Spaihts
Fotografía: Rodrigo Prieto
Música: Thomas Newman
Elenco: Jennifer Lawrence, Chris Pratt, Michael Sheen, Laurence Fishburne, Andy García
SINOPSE
A nave espacial Avalon transporta un grupo de pasaxeiros para que comecen unha nova vida no planeta-colonia Homestead. Un fallo provoca que un dos pasaxeiros esperte prematuramente da hibernación, concretamente 90 anos antes da chegada. Desesperado pola situación, tratará de resolver o problema, mais non será o derradeiro fallo da nave Avalon.
CRÍTICA
Adoito ser fiel a miña propia norma de que “o número de spoilers é inversamente proporcional á calidade do filme” mais farei unha pequena excepción con Passengers (que confirma a regra, claro). Excepción porque de calidade non anda tan mal como para enchela a spoilers mais é necesario destripala para advertir do fedor sexista que desprende. O director noruegués Morten Tyldum, nomeado ao Óscar o ano pasado polo biopic do matemático Alan Turing (The Imitation Game), realiza o seu primeiro filme de ciencia ficción e faino cunha solvencia bastante digna: coidada ambientación, excelentes efectos especiais, boa fotografía, interesantes debates filosóficos e unha morea de referencias cinéfilas, desde a “inevitábel” a 2001: unha odisea no espazo, pasando por ecos de Perdidos no Espazo, Wall-e, Solaris, Gravity ou Sunshine, e chiscadelas evidentes ao O resplandor ou, non tan evidente, á que se fai ao espisodio IV de Star Wars, só apreciábel para moi frikis. Mágoa que todo quede nun envoltorio bonito pero baleiro no interior. A cousa comeza ben... Unha poderosa multinacional dedícase ao transporte de pasaxeiros para que comecen unha nova vida en afastados planetas. A pesar de contar con luxosas naves que acadan a metade da velocidade da luz, son necesarios máis de 100 anos de viaxe interestelar para chegar a destino. Toda a tripulación e pasaxeiros han de ser hibernados en crioxenización programada para espertar xusto catro meses antes da chegada á nova colonia. Algo non vai ben e unha das cápsulas, a de Jim Preston, abre antes de tempo, concretamente 90 anos antes... e non pode volver durmir! Aí está o bo de Chris Pratt (Gardiáns da Galaxia, Jurassic World) que, malia poñer cara de pan reseso, dá o pego coma unha mestura de “Robinson Crusoe” e “Ulises 31” ata arriba de esteroides. Apúntase á primeira disxuntiva existencial: vivir todo ese tempo só ata, probablemente, volverse tolo... ou espertar a algún dos 5.000 viaxeiros para que lle faga compañía nunha viaxe a ningunha parte. Como xa intuímos polo cartaz esperta a Jennifer Lawrence (O lado bo das cousas, Os xogos da fame) que interpreta a Aurora Lane, unha atractiva periodista da que queda perdidamente namorado con só fitar nela. Jim cóntalle que ela tamén espertou debido a un fallo informático mais, tras unha enchenta de edulcorado romanticismo, confesa a verdade. Aurora, loxicamente, entra en cólera ao darse conta que lle acaban de esnaquizar todos os seus soños e proxectos e terá que vivir o resto dos seus días co responsable. Xenial transición do romance meloso ao terror psicolóxico, mágoa que dure pouco. Toda a enerxía e personalidade que amosaba Jennifer Lawrence, que semella querer acalar esas bocas que aínda cuestionan por que, a pesar da súa curta idade, xa posúe un Óscar nas vitrinas da casa, quedan en nada pola deriva previsíbel que vén a continuación. Laurence Fishburne, outrora sempre solvente, semella saír a escena practicamente para aportar a súa alegación machista e minimizar a “intolerábel” reacción feminina de Aurora. E como é un filme de final “made in Hollywood” ela, loxicamente, acaba por ceder á “cordura racional do home”. Coma Crepúsculo, Cincuenta sombras de Grey, e tantas outras, Passengers cae de cheo nos estereotipos do amor romántico nos que a muller ten que decidir entre cumprir os seus soños ou abandonalo todo polo home que acaba de coñecer. Lamentablemente sabemos a resposta. O que máis amola é que tiña todos os vimbios para non caer “no de sempre”, mais ten pinta que a produtora meteu man para contentar o gran público, sempre a espreita de “finais felices”, xa que Morten Tyldum deixa entrever un final alternativo, e non tan feliz, que tería quedado moito máis realista. Mágoa.
