Crónica desde Xerusalén: Mentres a nova guerra chega

As rúas de Xerusalén viven desde hai algo máis dunha semana inmersas nunha tensa normalidade que se aprecia nos checkpoints establecidos na cidade por parte do Goberno de Israel que dificultan o acceso ás persoas palestinas, no aumento de controis de seguridade aleatorios ou na negación de acceso a lugares de culto musulmán como á mesquita de Al-Aqsa na Cidade Vella. É frecuente ver tamén pola rúa persoas israelís armadas con fusís mentres desenvolven tarefas diarias como ir á compra ou pasear as crianzas. Nos grupos, as preguntas son sempre as mesmas: Onde?, Cando? e Como? O por que non é necesario respondelo. Os teléfonos quedan prendidos polas noites agardando alertas de bombardeos e ás persoas internacionais explícasenos como acudir aos refuxios se fose necesario. Todas as conversacións, nalgún punto, xiran arredor do inminente ataque que está previsto para os próximos días. “A incerteza ante o futuro e a espera é outra estratexia psicolóxica empregada na guerra que está por vir. Sabemos que vai pasar pero non contamos con máis información polo que non podemos facer nada para protexernos”, comenta Raed Saadeh, propietario dun histórico hotel palestino na parte leste da cidade. Israel non deixa de intensificar os ataques sobre Gaza Todo o mundo agarda con resignación a inevitable resposta de Teherán contra Israel apelando ao artigo 51 da Carta das Nacións Unidas sobre o dereito á lexítima defensa despois de ter asasinado o líder de Hamás, Ismail Hanlyeh, no seu territorio o pasado 31 de agosto. Paralelamente, Hezbollah continúa a atacar os territorios do norte de Israel e dos Altos do Golán, incrementando a súa actividade tras o asasinato nun barrio de Beirut do número dous da organización, Fuad Shukr, o pasado 30 de xullo por parte de Israel. Aumento da violencia e do odio Neste tempo de espera a unha represalia inminente, Israel non deixa de intensificar os ataques sobre Gaza e de incrementar as políticas de apartheid sobre a poboación palestina dos territorios ocupados de Xerusalén e de Cisxordania. O nomeamento do novo líder de Hamás, Yahya Sinwar, interprétase como algo lóxico por parte da comunidade palestina, que con diferentes sensibilidades cara a Hamás, defende o peso simbólico da figura mentres que é animalizada por parte da sociedade israelí envolvendo todo o conflito na figura maniqueísta de que Hamás é igual a terrorismo. Crónica desde Xerusalén: Palestina, un xenocidio a dous tempos baixo o réxime do apartheid Se o pasado 6 de agosto o ministro de Finanzas de Israel, Bezalel Smotrich, afirmaba que “podía ser xusto e moral” matar de fame 2 millóns de residentes na Faixa de Gaza ata que se devolvesen os reféns, a pasada semana a extrema dereita defendía no parlamento do Estado sionista que era “legal violar presos de Hamás”, mentres se acumulaban as protestas en bases militares como a de Beit Lid, onde se apoiaba aos militares que levaron a cabo os abusos sobre prisioneiros palestinos. Estes discursos xenocidas desde as institucións animan a poboación máis extremista israelí a botar toda a súa carraxe contra os palestinos. Na rúa percíbese así: mentres uns están preparados para atacar e matar, os outros están listos para recibir e morrer. É unha sensación que se aprecia constantemente. É a relación entre o abusador e o abusado. Vólvense habituais as detencións aleatorias da veciñanza palestina “Os ataques ou a detención son as vulneracións dos nosos dereitos máis evidentes, pero hai outras. Non poder ir á escola, non poder ir a un hospital...”, comenta Raed Saadeh. “Incluso no meu hotel, cando veñen persoas israelís tratámolas ben pero elas sempre nos poñen mala puntuación. É unha cuestión política. Empregan calquera ferramenta para facernos dano”. Situación en Cisxordania En Cisxordania, nesta última semana, moitas persoas palestinas decidiron non desprazarse das súas aldeas, vilas e cidades de orixe por medo a ataques de colonos ou a detencións aleatorias por parte das forzas e corpos de seguridade de Israel. Segundo os datos da axencia palestina de noticias Wafa, 615 persoas palestinas, incluíndo 144 nenos e nenas, foron asasinadas por parte do Estado sionista en Cisxordania desde o 7 de outubro. Á súa vez, 9.970 persoas palestinas foron detidas, segundo as informacións da organización de presos palestinos Palestinian Prisoner’s Society. Palestina convertese no lugar máis perigoso do mundo “Cisxordania está fragmentada en tres áreas: A, B e C. Só a área A, que ocupa o 18% do territorio, está baixo control da Autoridade Nacional Palestina”, explica Fakri, dono dun hotel en Ramala. “Nas outras áreas o control é compartido ou incluso é completo de Israel. Divídennos o territorio con checkpoints móbiles, que non sabemos onde van estar, para disuadirnos. Se nos desprazamos, corremos o risco de que nos paren e de ter problemas con eles por calquera razón. Podes saír da túa casa para facer unha xestión e acabar detido sen saber por que. Estes días é mellor non moverse”. O propietario comenta que o ambiente que envolve Ramala non é o habitual. “Acostuma haber moitísima máis xente na rúa e nos mercados pero agora temos medo. Non sabemos o que nos poden facer despois de que ataque Irán”. Ao fondo da terraza do bar de Ramala no que nos atopamos tomando unha limoada para confrontar os 39 graos de temperatura, Fraki sinala: “Ves esa autovía ao fondo que non ten coches? É a dos colonos. Nós non a podemos empregar. É para que vaian aos seus asentamentos de maneira segura sen mesturarse con palestinos. Quérennos quitar a terra”. Increméntase a política de asentamentos O 7 de agosto, outra familia do barrio palestino de Silwan, no leste de Xerusalén, viviu o derrubamento da súa vivenda por parte das autoridades israelís deixando sete persoas na rúa. Este é un exemplo máis dos desprazamentos forzosos aos que está sometido este suburbio. Segundo a ONG Norwegian Refugee Council, 1.500 palestinos deste barrio enfróntanse a unha orde de derrubamento forzoso, contrario á lexislación internacional, para instalar alí colonos. Nós Diario desprazouse á zona para falar co veciño Fahkri Abdu Diab, que o pasado 14 de febreiro foi sometido a un desprazamento forzoso despois de que as autoridades israelís derrubaran ilegalmente e por sorpresa a súa vivenda. A familia de Fahkri, de 13 membros, quedou na rúa sen unha alternativa habitacional. Folga e protestas en Xerusalén e Cisxordania ante o asasinato de Ismail Haniya, líder de Hamás Isto forma parte da substitución étnica que Israel quere levar a cabo en diferentes áreas para contar cunha maioría xudía. As autoridades israelís alegan que todo o territorio é propiedade do Estado segundo a lei de terras de 1960. O barrio de Silwan, aínda que pertencía aos palestinos, foi tomado por Israel en 1967 e todas as construcións anteriores están sometidas a esta lei. Ademais, a zona pertence ao Holy Basin, a área que os israelís consideran o centro de Xerusalén e na que supostamente o Rei David fixo vida. “Xa construíron a Cidade de David”, comenta Fahkri. “Agora só lles queda botarnos para quedaren con todo. Nacemos aquí. Este é o noso barrio e non queremos marchar”. Segundo o último informe da ONU sobre asentamentos de colonos nos territorios ocupados de Palestina, o incremento no número de asentamentos “foi de récord nos últimos meses, ao tempo que tamén medrou a violencia dos colonos contra as persoas palestinas”. A organización The Civic Coalition for Palestinian Rights in Jerusalem sitúa a cifra de asentamentos israelís en 6.000 novas vivendas.