Eleccións contracorrente en Venezuela

O próximo 28 de xullo (o mesmo día do natalicio de Hugo Chávez) están chamados os venezolanos para elixir entre a permanencia da revolución ou un gran salto a algures. Podería entenderse que Nicolás Maduro e o Partido Socialista Unido de Venezuela (PSUV) representan a continuidade e a oposición da Plataforma Unitaria Democrática, do candidato Edmundo González Urrutia e a líder opositora (e verdadeira candidata) María Corina Machado, un verdadeiro cambio; pero non sería exacto, xa que Maduro está comprometido cunha renovación profunda da revolución e dese compromiso fai campaña permanente: "Temos que renovar todo: o noso discurso, a nosa formulación, o noso xeito de actuar, a noso xeito de traballar... e temos que traballar para un plan ben definido". Maduro coñece de primeira man o pobo porque el é parte dese pobo. Alén das continuas agresións á soberanía e á economía do Estado venezolano por parte dos Estados Unidos (EUA) e o seu brazo executor a Unión Europea (UE), o goberno revolucionario, dende o seu primeiro ano no poder, resiste non só á guerra económica inxustificada senón tamén ao ronsel de mentiras e medias verdades con que tentaron deslixitimar a decisión popular de rematar cunha democracia que mantiña o pobo na miseria. O paralítico e a cadeira de rodas A oposición ten un grave problema: mandou dende 1958 ate 1999 e foi responsábel da descomposición do país, e esa responsabilidade non é dunhas siglas políticas, hoxe con outros nomes; a responsabilidade é dunha clase social, a mesma que define o goberno como "réxime", o presidente como "autócrata" e clama por unha intervención militar sanguenta dende o estranxeiro. Viven da paráfrase mentireira. Da interpretación e tradución constante do lexítimo para convertelo nun farrapo. Por poñer un exemplo desta práctica de interpretación velenosa ad hoc, o pasado 28 de maio o Consello Nacional Electoral revocou a invitación a observadores da Unión Europea nas votacións do 28 de xullo, debido a que non tiña moito xeito convidar á túa casa os que manteñen en activo diversas sancións contra cargos públicos venezolanos... Parafraseando a Galeano: "Aceptarías a cadeira de rodas de quen te deixou paralítico?". A oposición disfrazou a retirada do convite como un incumprimento do Acordo de Barbados entre Goberno e oposición e subliñou que as sancións non son contra Venezuela senón a título persoal, omitindo que a razón das sancións é a de seren funcionarios dun goberno incómodo, lexítima e democraticamente elixido. A proposta de Petro e Lula Outro cravo ardente, xunto ás enquisas, é a paráfrase que fai a oposición da proposta do presidente colombiano Gustavo Petro e do brasileiro Lula da Silva dunha transición de "poder pacífica". A oposición venezolana xa se reuniu cos embaixadores brasileiro e colombiano en Caracas dando a entender que o desexo de "transmisión pacífica" do poder e a orixe da proposta, saída de gobernos "amigos" co proceso bolivariano, é unha proba máis da fin do proceso revolucionario. A única organización presente en todos os aspectos da vida do venezolano é o chavismo O propio Edmundo González Urrutia asegura que están tomando nota da transición española, da chilena e da arxentina, dando a entender que a saída do chavismo do poder está ao mesmo nivel que o remate dunha ditadura e a entrada dunha democracia. Nin Petro nin Lula son votantes en Venezuela pero o máis probábel é que pensasen nunha transmisión pacífica despois de ver o espectáculo da reacción venezolana aplaudindo e berrando cada un dos artigos que o golpista Carmona Estanga lía ante a máis selecta reacción venezolana no palacio de Goberno en 2002 despois dunha caza de bruxas. Unha "ditadura" con eleccións Tres únicos movementos populares existiron na historia de Venezuela: o emancipador, o socialdemócrata de Acción Democrática (AD) e o chavista. Os tres seguen vivos dalgunha maneira. Desaparecería o chavismo de non gañar as eleccións? Dificilmente, pola súa orixe popular e porque é a única organización presente en todos os aspectos da vida do venezolano. A amálgama opositora e a certeza de saber que o candidato a presidente pode non gobernar por ser un home de palla, malia gañar as eleccións, pode determinar moitos votos. Son moitos os opositores que desconfían do ton agresivo de Machado, que queren pasar páxina desa violencia verbal que mestura racismo e clasismo. O binomio Urrutia-Machado, presente en moitos actos de masas, é como un Dr Jekyll e Mr Hyde, pero aquí sabemos con certeza que é Hyde quen goberna a Jekyll.