Gaza: oito meses despois

Cumpridos xa máis de oito meses do ataque de Hamás do 7 de outubro e a invasión xenocida israelí sobre o pobo de Gaza, o reconto de persoas asasinadas e feridas non para de aumentar. Segundo as cifras proporcionadas polas Nacións Unidas xa son máis de 37.000 persoas asasinadas, das que aproximadamente un 70% son nenas e nenos (catro de cada dez), mulleres e persoas de avanzada idade. De cárcere a ceo aberto, Gaza acabou convertida nun cemiterio de nenos —como a describiu a directora rexional de UNICEF para Oriente Próximo e o Norte de África—, dos que xa pereceron e dos que acaben sobrevivindo coas imaxes do masacre ancoradas nas súas pupilas. Entre as persoas que seguen con vida cóntanse case 90.000 feridas, e case a totalidade da poboación da Faixa, desprazada. Nestes longos e cruentos meses Israel converteu en obxectivos militares escolas, universidades, hospitais, edificios residenciais e campos de refuxiados, asegurándose de que non existira un só lugar seguro en todo o territorio de Gaza. Así, a Organización Mundial da Saúde xa documentou 464 ataques a infraestruturas sanitarias dende o inicio da ofensiva, ONGs humanitarias e de defensa dos dereitos humanos levan meses denunciando unha situación de extrema gravidade e investigacións da ONU concluíron que Israel é un dos “exércitos máis criminais do mundo”. Sen embargo, nos países do Norte Global apenas se produciron máis que breves chamadas de atención por parte duns poucos estados da comunidade internacional que, ao mesmo tempo que fan xestos simbólicos, manteñen relacións diplomáticas e económicas co Goberno de Israel, manteñen a súa axuda militar e evitan impoñer calquera tipo de sanción ao seu aliado. Acaso alguén espera que o máis que tardío, necesario e insuficiente recoñecemento do Estado palestino deteña a matanza en Gaza? Na situación actual, é factible a solución dos dous estados? Israel non busca a paz En primeiro lugar, a fin do xenocidio non figura entre os plans do Goberno de Israel. Todo o contrario. No programa do Likud que levou a Netanyahu ao Goberno xa se establecía o obxectivo de estender a soberanía de Israel a todo o territorio comprendido entre o Río Xordán e o Mediterráneo. O que era tanto como dicir máis colonias, máis dor, máis mortes. Mesmo cabe considerar que o plan do Goberno máis radical da historia de Israel sexa a expulsión da poboación palestina do seu fogar. Quedan xa para a historia da ignominia os anuncios de empresas inmobiliarias de futuros chalés de luxo no que ata o de agora era a Faixa. Non haberá dous estados reais sen poñer fin ao proxecto colonial sionista que impón un réxime de apartheid sobre o pobo palestino e sen devolver os territorios ocupados. A medida que crece a presión para que Israel acepte o alto ao fogo proposto por Biden, unha recente enquisa realizada polo Instituto Político do Pobo Xudeu revela que o 60% da poboación israelí estaría disposta a aceptalo se isto leva á liberación dos reféns por parte de Hamás. Nese sentido, nas últimas semanas as mobilizacións en Israel pedindo o cese da violencia e a liberación das persoas retidas en Gaza multiplicáronse, saldándose coa detención de nove manifestantes. Porén, a liberación dos reféns tampouco é a prioridade para Netanyahu. Militarmente só conseguiu liberar a sete persoas, e co acordo de intercambio celebrado en novembro conseguiu a liberación de 105 persoas. O ser humano ten unha tolerancia extrema á barbarie; unha vez superada determinada cifra é difícil discernir o espanto da indiferenza Guerra contra Hizbolá Nunha permanente fuxida cara adiante para manter o poder, que o levou a ter que remodelar o Executivo a comezos de xuño, nada parece suficiente para o Goberno sionista e o conflito, lonxe de aproximarse ao final, ameaza con rexionalizarse. Ao tempo que Israel continúa tirando bombas sobre miles de persoas inocentes en Gaza, mobiliza novos reservistas e anuncia a aprobación dun plan de ataque para a guerra total contra Hizbolá e na que o Líbano se vería “severamente golpeado”. As imaxes do masacre multiplícanse nas redes sociais a un ritmo semellante ao que as noticias sobre Gaza foron desaparecendo das portadas dos medios de comunicación de masas. Como nos ensina a historia, o ser humano, incluso o mellor intencionado, ten unha tolerancia extrema ante a barbarie, e unha vez superada determinada cifra resulta difícil discernir o espanto da indiferenza. Se antes era posible cambiar de canle, agora os asasinatos de bebés e os corpos desmembrados desaparecen velozmente da nosa vista e memoria a ritmo de scroll.