Feijóo: humorismo e ideoloxía

Xa pouco falta, case nada, para que se cumpra un ano de que Feijóo nos deixase orfos. Para algúns, seguro, o ano pasou voando. Para outros, non tanto. Ás veces o tempo non voa, senón que se para na exhibición do esperpento. O Feijóo retornado a Madrid lémbrame a un coruñés singular, Wenceslao Fernández Flórez. Comparten Wenceslao e Feijóo unha visión dúctil e utilitarista da política. Feijóo di ter votado a Felipe González no seu momento, mentres que Flórez foi de Maura, recibiu de Lerroux a Banda da República e fixo tranquila parada final na área de descanso do franquismo. Tiveron que pasar 110 anos desde que Wenceslao chegase a Madrid para que Madrid tivese a sorte de acoller a outro prócer galego do humorismo. Estivo antes Rajoy, tamén simpático e desenfadado, mais sospeitamos que Rajoy, simplemente, se limitaba a construír a súa expresión política en base a concatenar paridas sen xeito. Basta con lembrar Pemex, as caixas de aforros ou os tratamentos para a hepatite C Feijóo é outra cousa. Rulan polas redes as súas fotos con Toñito de Carballo, o Manolo do bombo privativo do noso líder. Gosto dese cartaz no que Toñito informa que o seu heroe, alén de bo, é honrado. Debo engadir que eu tamén o vexo aseado e elegante, como o Ken da Barbie, e non cabe dúbida de que é un home preparado, extremo este último ben coñecido, como a súa condición de gran xestor, denominación de orixe protexida. Velaí o Gran Danés, o gran xestor, ou mesmo o can de palleiro, o porco celta ou a galiña de Mos. Baste con lembrar asuntos como Pemex, as caixas de aforros ou os tratamentos para a hepatite C para ratificar esa inmensa capacidade de xestión. Pásalle a Feijóo como a homo antecessor: tamén ten un estado na cabeza. Un estado de confusión, pero de todo se sae. Unha morea de chistes Souben hai uns días que a Facultade na que traballo, que é fea con dor, é un exemplo de arquitectura brutalista. Encadremos a segunda traxectoria madrileña de Feijóo, ridícula con dor, no humorismo. Convenzamos a plebe de que Feijóo non representa o típico galego apampado fronte a unha escaleira, senón que é un intelectual dotado dunha cosmovisión integral e integradora, avanzada e ben definida. Cosmovisión que o levou, unha vez aterrou en Madrid e como quen non quer a cousa, a probar durante un tempo con diversos tipos de chistes, como os de medios de locomoción, cambiando o Audi de Touriño polo Falcon de Sánchez, pero evitando en calquera caso os barcos, porque entre navegar con construtores ou navegar con narcotraficantes aínda hai diferenza. Outro chiste salientable do gran xestor foi o da desaparición das ideoloxías e a súa substitución polo sentido común. Parece seguir neste particular o noso ex presidente a Gonzalo Fernández de la Mora, ministro tecnócrata franquista, que perpetrou unha prescindible obra titulada El crepúsculo de las ideologías, publicada no 1965, 16 anos despois de que se publicase o 1984 de Orwell, que Feijóo pensaba que fora redactado aló por 1984. Desideoloxización Baixar impostos, dixo Feijóo o pasado verán no foro cañí de La Toja, non é de dereitas nin de esquerdas, senón de sentido común. Sen dúbida, un peculiar sentido común para quen quere presidir España, que é un Estado social. Relevante para os avances da ciencia política resulta outra censura do gran xestor ás ideoloxías: a okupación non é de dereitas nin de esquerdas, senón que é un delito. E -engado eu, por aportar algo máis-, unha pataca, un sacho ou un Satisfyer tamén carecen de ideoloxía. Como tampouco ten ideoloxía a cultura, que -di o filósofo dos Peares- é unha manifestación da liberdade, igual que mamarse de cervexa en Madrid. Ollo coa magna achega ao pensamento contemporáneo: Feijóo inventou a liberdade de expresión desideoloxizada. Preocúpame que o presidente do PP ande como pito sen testa, sen ser consciente de que só a partir da ideoloxía poderá entender, por exemplo, que a excepción ibérica non é un xamón ibérico exiliado dun lote de xamón curado, ou que a prima de risco non é unha parenta perigosa. A política non consiste en poñer voz de sumidoiro para concluír se algo mola ou non. Diga vostede cal é o seu modelo de sociedade, propoña se quer un modelo pola mañá e outro pola tarde -por exemplo, o modelo Vox de 16 a 21 horas-. Pero diga algo, home, demostre que pensa, gáñese o cocido, esqueza iso de que a moda do futuro é a moderación, non sexa o demo de que por moderado non teña futuro. Sexa vostede prudente, pero non vago. Espílase ou séntese a agardar. Vostede verá, pero teña en conta que aínda que o seu avatar nos poida lembrar a Rajoy, Sánchez non é Zapatero.