historia

Pode que o que máis resalta nun libro coma este, polo menos para as persoas que non viviron (ou non lembramos, por idade) a vida pública daqueles anos, sexa a colección de eventos estrambóticos que tiveron lugar daquela

Ningunha persoa versada en literatura francesa medieval pode dubidar da importancia que outrora acadou Le roman de Ponthus et Sidoine, obra anónima que recentemente hai quen a atribúe a Geoffroi de La Tour Landry, cabaleiro francés e escritor do Livre du Chevalier de La Tour Landry pour l’enseignement de ses filles. Porén, a autoría daqueloutra obra non está asegurada e disque se redactada entre 1390 e 1425. A partir de entón, como achega Henrique Harguindey, elabóranse copias que esparexen a fantástica historia de Ponthus, fillo do rei da Galiza, e Sidoine, filla do rei da Bretaña.

O Consello da Cultura Galega fornece os diarios desde o Arquivo da Emigración Galega. A colección foi recuperada por un grupo de traballo dixirido polo profesor Bieito Alonso.

É posíbel que non lle acaia adxectivación ningunha. Que a memoria sexa só iso, memoria; e que a pretensión de arrexuntala non sexa máis que unha trampullada. Primeiro engadíronlle o de “histórica”, sen reparar no símil que propuxera o finado historiador británico T. Judt de comparalas con dúas medias irmás. Unha, a memoria, nova, espelida e fermosa, a outra, vellouqueira, aburrida e de escaso atractivo; pero que non poden vivir unha sen outra. A historia precisa do rego constante da memoria e esta vese alterada con frecuencia pola primeira. Agora quérenlle aquelar o engadido “democrática”, cando é evidente que pouco democrático hai na memoria, sempre persoal, verdadeira, indiscutíbel, subxectiva, certa, “vasmo dicir ti a min que o vivín”, pódeche retrucar unha testemuña si lle argúes desde o andel da aburrida academia. Así que, na verdade, do que vai o asunto é de non chamarlle ás cousas polo seu nome.

A historia conta que María Pita foi a heroína contra os ingleses que quixeron invadir A Coruña, pero do que non deixou constancia foi do decisivo papel que tiveron as coruñesas no asedio. Unha das máis destacadas foi Inés de Ben, comerciante da Peixaría, que non só deu todos os bens da súa tenda para loitar contra o inimigo, senón que estivo en primeira liña e foi gravemente ferida. O seu valor non foi nunca recoñecido: rematou os seus días viúva, con dous fillos e cega. A única "xustiza" que lle concederon foi poder exercer a mendicidade. 

A morte de José Castro Veiga é resultado dun operativo dirixido polo tenente da Garda Civil, Alberto Díaz López, coa colaboración dos axentes da benemérita de diversos cuarteis da Ribeira Sacra. Porén, a memoria do Piloto continúa aínda viva. 

A deputada nacionalista María Ortega insta ás institucións públicas a "camiñar do lado das vítimas".

Raquel Fernández é a graduada en Historia que deu comezo á conta de Instagram @mulleresgalegas como unha ferramenta para organizar as súas investigacións persoais sobre distintas mulleres da Galiza, e acabou por convertela nun proxecto de divulgación para dar a coñecer o labor silencioso de moitas destas mulleres que axudaron a construír o país e a nosa identidade nacional. O seu obxectivo é saldar esa débeda que a sociedade contraeu coas nosas devanceiras para que reciban o seu recoñecemento.

Nunha terra na que a pesca ten un peso especial como sector produtivo e o litoral é elemento identitario de moitas vilas, non é de estrañar que os faros foran gañando interese co paso das décadas. Malia que a Galiza pode presumir de ter o faro romano máis antigo do mundo en funcionamento, hai moita máis historia e atractivo lonxe da Torre de Hércules. Mesmo as autoridades portuarias que xestionan estas infraestruturas caeron na conta do seu potencial turístico e sacaron a concurso dependencias para o seu aproveitamento.

A memoria constitúe a columna vertebral da identidade. Os chamados lugares de memoria son unha intersección entre o histórico e o afectivo que acaban erixindo os fitos nos que se apoia a conciencia dun pobo. Nun país cuxa Historia foi escrita, na súa meirande parte, por estudosos que desdeñaron o seu papel, estes lugares deben reconstruírse de xeito que recuperen o seu papel de motores da autoconciencia. A Pasaxe, o porto de Camposancos (A Guarda), pode ser un exemplo de espazo onde se entrecruzan as voces desa Historia. 

Xan Rodiño é licenciado en Ciencias da Educación e un dos impulsores da Liga Nacional da Billarda, que desde este ano conta con federación deportiva. Coñeceu o fútbol profesional como xogador durante sete tempadas da SD Compostela, tendo adestradores como Arsenio Iglesias ou Fernando Castro. Agora vén de publicar o libro 'Poesicatrices' (Edicións Fervenza) no que mostra a súa esperanza no futuro da humanidade.

Preséntase este sábado no Museo do Pobo Galego.

O casoiro de Milia de Wessex e  Rodrigo Romaes explícase no marco dos intensos contactos diplomáticos desenvoltos polos reis galegos diante doutras monarquías europeas.

A Facultade de Historia do campus de Ourense da USC puxo en marcha este curso académico o Premio 'Xente que fai Historia: Como ensinas Xeografía e Historia?'. Nel, convidábase ao profesorado desta materia de Educación Secundaria Obrigatoria dos centros educativos galegos a presentar os seus proxectos de ensino máis innovadores. A iniciativa gañadora foi para o proxecto interdisciplinar 'Cartas desde a miña trincheira', da profesora Leonor Giménez, do IES Ricardo Mella de Vigo, que implicou ao alumnado de 4º curso.