literatura

Tamara Andrés e Marcos Viso comparten a autoría de Distancias, un conxunto poético editado por Galaxia no que, a través dos versos da poeta e as ilustracións do artista, descubrimos unha historia íntima que apela a unha memoria sen melancolía, ás imaxes remarcadas do máis próximo nunha narración en verso no que importan desde a métrica até a colocación das palabras, o golpe da imaxe e o paso das páxinas. Falamos con eles arredor do seu proceso creativo, do seu traballo conxunto e de como concibe cadaquén a escrita e a ilustración, onde, sosteñen, cómpre repensar o papel actual da imaxe na literatura.

Algo tiña que ter de bo escribir textos dun xénero minoritario como a poesía, nunha editorial das que chaman pequenas e nunha lingua minorizada, malia que conte cun sistema literario que debe ser como os outros, é dicir, que "é un niño de ratas sábeo até o secretario xeral de calquera partido político".

As fronteiras están feitas para transitalas, tamén as que, non sempre de forma coherente, marcan os xéneros literarios. 

Un poeta como Cesáreo Sánchez Iglesias (Dadín-Irixo, 1951), que bebe da Divina Comedia, dos clásicos gregos e da poesía chinesa e xaponesa, e tamén de Jorge Luís Borges e Jorge Guillén, de Luís Pimentel e Álvaro Cunqueiro, de Juan Ramón Jiménez e José Ángel Valente, e que, ademais, dedica moitos anos á elaboración de cada un dos seus libros, non é estraño que sexa autor dun canto poético no que non sempre é doado internarse

E sta última proposta narrativa de Manuel Portas parece ideada como lectura máis ou menos acaída a un verán tórrido como o que seguimos vivindo. 

Ao xa numeroso palmarés de premios de Alberto Vázquez, sumábase o ano pasado o Premio Castelao de Banda Deseñada con A caza, unha obra redonda cuxa conceptualización e transcendencia do narrado, que nos achega unha visión existencial, mítica e filosófica, encaixan nun manexo sensíbel do medio e da técnica empregada que fai que adquira un valor totalizador.
 

No primeiro encontro após o confinamento, a sobrinhada trouxe de presente uma representação teatral.

Os clásicos son armas de dobre fío. Se dunha parte ofrecen elementos máis ou menos fixos e unha tradición coa que tratar de dialogar, tamén supoñen un reto á hora de incorporar elementos novos e interesantes.

Poucas figuras chegan ao 17 de maio nas condicións de Ricardo Carvalho Calero, do que pode dicirse que viviu nunha sorte de Día das Letras xordo, constante e sostido polas persoas e organizacións comprometidas coa súa figura e a súa memoria. 

Cando na primavera de 1979 chegou ás librarías do noso país Tempo de Compostela non sabiamos que admirar máis, se o coidado e a fermosura da edición do libro ou a emoción e a beleza dos propios poemas. 

Mortiña leva um tempo entre nós, o qual tem sentido se sabemos que é uma zumbi. Leva tempo entre nós não só por não-viva, mas porque em realidade esta é a terceira entrega das suas aventuras.
 

É importante saber onde estamos e tamén como chegamos aquí. E este aspecto é, posibelmente, o máis destacado que este novo ensaio de Henrique del Bosque nos pode ofrecer.

Pouco a pouco, o Premio Agustín Fernández Paz pola Igualdade vai construíndo un palmarés digno de ser lembrado. 

As comunas sempre tiveram algo de utópico. Pessoas com ânsias de viver diferente, de fazer distinto, de procurar alternativas de ser, arrejuntam-se para partilhar força e fantasias. 

Desde que se dera a coñecer co libro A ferida, no ano 2004, a voz de Begoña Paz definiuse por un discurso marcadamente independente e unha consideración tan sensíbel como crúa no tratamento dos temas literarios. 

Só xorden árbores se medran as raizames. Os capilares subterráneos expándense polo poemario até tomalo, como se espallan as redes e todas as producións das que tecen, ás veces na escuridade, sabendo que son tamén para outras. A estrutura divídese en apartados dedicados a unha tecelá, desde Louis Bourgeois até Sojourner Truth, Emma Goldmann, Malala ou Rosalía de Castro, das que se inclúe unha cita no comezo. 

Cunha produción máis modesta que outros selos, ninguén dubida porén que a editorial Alvarellos leva anos a ofrecernos unha liña de novidades sumamente orixinal, capaz de reparar moitas veces en eidos deixados de lado por outras editoriais e sempre cun ton persoal, tan apreciábel nun proxecto destas características.

A narrativa de Teresa Moure pasa por ser unha das máis relevantes para a literatura galega neste novo século, e ten a peculiaridade de selo desde as dúas posibilidades normativas abertas para a nosa lingua. 

Hai na Xeración dos 80 dous grandísimos poetas que por razóns de idade poderían formar parte da poesía galega da década dos 70. Se non é así é porque os seus primeiros libros en galego datan do inicio dos anos 80 e porque, ademais, son dous poetas que comparten coas voces poéticas que emerxen nese momento a preocupación por darlle á nosa lírica un novo rumbo, outras miradas e unha outra estética. Estoume a referir a Manuel Vilanova (Barbantes, 1944-Vigo, 2019) e a Xavier Rodríguez Baixeras (Tarragona, 1945).