Como sempre destacamos, a colección Tambo, que leva anos baixo a dirección de Luís Rei Núñez, conseguiu unha cousa tan difícil como construír unha personalidade propia e rotunda.
Contou-nos Ana Pêgo que o Plasticus Maritimus era uma espécie marítima invasora. Uma das cousas que aprendemos lendo-a é que este bicho pode tirar de fractalidade e agrupar-se em conjuntos, não sabemos se vegetais se animais, à maneira dos corais em recife.
Gañador do Premio Manuel Murguía da Deputación da Coruña na súa pasada edición de 2019, Callaici Principes forma parte dese conxunto de propostas ensaísticas que, sen o apoio institucional ou a iniciativa persoal dos seus autores terían moi complexo ver a luz.
Apublicación do primeiro libro de Raquel Miragaia, aquel Diário Combóio do ano 2002, producira unha pequena conmoción nun sector moi concreto do ambiente literario galego.
S e este fosse um país normal saberíamos desta obra através da sua maravilhosa e vizinha editora original: a Planeta Tangerina, que põe especial cuidado para que as suas propostas literárias tenham um bom acompanhamento ilustrado.
Amestura de teatro e poesía é unha ferramenta poderosa cando se quere construír unha voz ao tempo que se representa unha personaxe. A multiplicación de filtros subliña o carácter de obxecto ficticio da protagonista, a condición de ser unha cousa, o que resulta especialmente acaído para un obxecto desvalorizado: a mal-criada.
Ademais do seu percorrido como narrador para a xente máis nova, é posíbel que o máis destacado da produción editorial de Antonio Reigosa haxa que buscalo no concepto da Galiza encantada.
Afinais dos anos 70, tras recibir un exemplar de Esquizoide, o pintor Jean Dubuffet respondería a Antón Patiño cunha carta na que sinalaría: “Se os médicos chaman esquizofrenia á achega de invención á liberación das coherencias lóxicas, entón viva a esquizofrenia.
Radicada entre Pontevedra e a cidade brasileira de Bragança Paulista, a editora Urutau leva xa unha boa tempada paseando un catálogo cheo de poetas da Galiza, que suman a súa obra a un principio editorial baseado na diversidade.
Dentro das peculiares condicións nas que se desenvolve a escrita teatral na nosa lingua, é de loubar a vizosidade da produción dramática orientada ao público máis novo, que nos últimos anos nos deixou obras emblemáticas, ás veces co valor de rachar ou cuestionar algúns marcos.
O coronavirus não foi elaborado por Bill Gates para enxertar-nos com um chip no cérebro nem fugiu de um laboratório chinês ou estadounidense onde foi criado como arma bacteriológica.
Lembro ler a fábula bem pequeninha e ficar chocada. Eu nunca cantei nem toquei instrumento, mas já daquela me parecia importante o labor da carricanta.
Non é a primeira vez que Ramón D. Veiga aproveita as festividades propias para ofrecer unha historia ao público máis novo. Trátase dunha estratexia ben loábel, xa que, se é doado atopar referentes para celebracións máis ou menos comúns á cultura occidental, como pode ser o Nadal, o certo é que a continuidade das festas propias e as formas específicas doutras dependen tamén da transmisión que poidamos facer ás xeracións máis novas.
Unha das primeiras cousas que me viñeron á cabeza ao ler a obra de Berta Dávila O derradeiro libro de Emma Olsen foi a do seu perfecto encaixe nunha novela gráfica.
Gañadora da II edición do Premio Vilar Ponte de novela, esta peza é unha das primeiras incursións de Natalia Carou na narrativa orientada a público adulto.
Hai poemarios que recenden, outros coruscan. Hainos que poñen cor e hainos que convidan a degustalos. Tamén os hai que feren. Este Álbum da cuarta dimensión soa.