palabras

O que algúns non saben é que as leva sempre dun corazón a outro a través dun bico sonoro, dunha aperta apertadiña, dun segredo que visita caladiñamente o oído, dunha chiscadela de ollo que só ti comprendes, dunha notiña emburullada que asoma por debaixo dun libro, dunha sobremesa celmosa, dun filme de animación, dun soño ridor, dun conto triste ou dunha canción falangueira.

As estrelas, como as palabras, son intanxíbeis. A súa forza provén dunha distancia que só podemos medir en anos luz. Magnitude que supera a nosa capacidade vital para percibir o espazo e o tempo que nos separa. Sen embargo, durante milenios guiaron mariñeiros, inspiraron poemas e pecharon con sentido teolóxico o noso universo. As palabras, como as estrelas, tamén viaxan. Chea de palabras, sentei nunha tarde de sábado.

Durante os catro días últimos desta semana pasada tocoume (mesmo no sentido de fortuna) asistir a unha fermosa festa musical. Estiven no Maratón dos contos que cada ano, desde hai vinte e un, se celebra en Guadalajara, e ao que xa asistira nese tempo en catro ou cinco ocasións, todas elas como conferenciante ou como participante nalgunhas das mesas redondas que se celebran alí.