Non é tempo para as bandas

Os solistas están a gañar terreo fronte ás bandas e os grupos musicais. Trátase dunha tendencia clara no mundo da música popular que amosan as estatísticas dos últimos anos ao longo do mundo. A es-cena galega non é unha excepción, e exemplos como Baiuca, Grande Amore ou Berto probablemen-te representen mellor o tipo de proxectos que predominarán no futuro do panorama musical fronte a bandas como Ataque Escampe ou Triángulo de Amor Bizarro, froito da colaboración de varios mú-sicos. Esta transformación responde a cambios profundos na industria musical e na forma de crear e interpretar a música, segundo indican os datos e análises de expertos. Un artigo recente de The Guardian reflicte esta evolución na música popular global, sinalando que desde o ano 2010, o número de bandas no Top 100 británico caeu un 40%. En contraste, os solistas están a acadar máis éxito que nunca. Artistas individuais dominan as listas de vendas, de máis escoi-tados nas plataformas de streaming, e mesmo nos festivais, que tradicionalmente eran espazos domi-nados por grupos e bandas, a presenza de solistas é cada vez maior. Artistas desde a casa Esta tendencia ten raíces tecnolóxicas e culturais. Anthony Fantano, un dos críticos musicais máis relevantes en internet e creador do sitio The Needle Drop, sostén que o auxe dos solistas está estrei-tamente relacionado coa aparición de novas ferramentas dixitais para compoñer, gravar e interpretar música. "Antes, para crear música era case imprescindible ter unha banda: necesitabas outros músicos para interpretar as túas cancións. Hoxe en día, un solista pode facer todo iso desde o seu ordenador portátil, cun software que lle permite desenvolver a súa visión musical de xeito totalmente autóno-mo", mantén Fantano. A democratización do acceso a tecnoloxía de produción musical fai que cada vez máis artistas poidan prescindir dun grupo, optando por un camiño en solitario. Os grupos modernos tenden a nacer de decisións creativas máis que de necesidades funcionais Este fenómeno non só se reflicte no éxito comercial, senón tamén na forma en que se produce e dis-tribúe a música. No pasado, gravar un álbum requiría acceso a estudios profesionais e a colaboración de múltiples músicos e técnicos. Hoxe, co avance do software e do equipamento doméstico, esa ba-rreira desapareceu, permitindo que un artista poida crear un produto final de alta calidade sen saír da súa casa. Esta capacidade técnica libéraos para explorar a súa propia voz artística e musical sen com-promisos, algo que se ve tamén en cada vez máis proxectos galegos. Con todo, ser un artista solista non significa necesariamente traballar illadamente. A colaboración segue a ser un aspecto fundamental da música moderna. Os solistas adoitan traballar en equipo con outros músicos, produtores e compositores, tanto nos seus proxectos como nos doutros. Esta é unha das razóns polas que, malia o incremento dos solistas, non se prevé unha desaparición completa das bandas. De feito, os grupos modernos tenden a nacer de decisións creativas máis que de necesidades funcionais. Na música galega, esta tendencia vese reflectida en proxectos que, aínda asinados por solistas, con-tan con numerosas colaboracións e interaccións con outros artistas. Baiuca, por exemplo, combina a súa visión persoal coa participación de músicos que achegan influencias tradicionais á súa proposta de folktrónica. Grande Amore ou Berto tamén traballan nesta liña, mesturando a súa voz individual con outros talentos do panorama galego e máis aló. Novas sonoridades Este contexto suxire que, se ben os solistas están a marcar o ritmo da evolución da música popular, o traballo en equipo non vai desaparecer, senón que atopará novas formas de existir. Estes métodos estarán posiblemente máis ligados á experimentación e á creación de proxectos onde a colaboración e a voz coral sexan o núcleo central. En canto ás bandas do futuro, segundo Fantano, "existirán por-que os seus membros escollen traballar xuntos, non porque teñan que facelo". Para a música galega, isto podería significar unha diversificación aínda maior, cun equilibrio entre proxectos individuais e colectivos que exploren novas sonoridades e formas de creación. O presente xa apunta a un ecosistema en transformación, onde as colaboracións entre artistas den lugar a novos sons, algúns tan inesperados como a mestura do rock de Bala coa música tradicional de Tanxuguei-ras no último disco das coruñesas Anxela e Violeta. Aínda que o ascenso dos solistas está claro e probablemente continuará, non se debe ver como unha ameaza para o formato das bandas, senón como unha oportunidade para reimaxinar o que significa ser un grupo musical no século XXI.