O relato de verán: 'A cámara estéril' (V), por Xosé de Cea

—Eu non fun, mamá! Eu non fun! —quéixome ao sentir as losqueadas. Cando abro os ollos sigo sen saber onde estou, se o que percibo é realidade ou soño. Miña mai reprendía por algún motivo descoñecido ao rapaz que un día fun, pero esa certeza non cadra co rostro do enfermeiro que segue a percutir suaves moquetes na miña fazula coa regularidade dun metrónomo. Téñenme deitado sobre a herba. Outro sanitario sostén as miñas pernas en alto e, co fluxo sanguíneo, paseniño irriga o meu cerebro tamén a conciencia de quen son e do que estou a facer alí. A pesar de atoparme, unha vez máis, no plano real, perdura o sentimento de vulnerabilidade do neno, a súa nudez radical ante o feito de existir. —Temos que marchar. Xa rematamos o noso traballo aquí. Queres os datos do accidente ou non? —ofréceme o axente que estaba a redactar o informe, agora encrequenado xunto a min. O meu esvaecemento debeu espertar a súa compaixón porque non adoitan ser tan amables. Asinto e dígolles aos do 061 que abonda, que moitas grazas pero que xa son quen de erguerme polo meu propio pé. Gardo a cámara na mochila e activo a gravadora para axilizar. En pouco máis de cinco minutos, teño todo o que preciso. Despídome dándolle as grazas tamén ao garda civil para tomar, acto seguido, un par de instantáneas do traballo dos guindastres. Aínda que máis calmo, mentres ando cara ao coche sigo a sentir a ansiedade, como se tivese unha conta pendente con non se sabe que nin quen. E si, golsei todo o que levaba no bandullo, pero segue aí o malestar, polo que, unha vez ao volante, decido parar no bar do Coxo, a medio camiño, para beber unha auga con gas. —Home, canto tempo! —saúdame cando lle entro no garito. Só están el, Manolo, atendendo na barra; e catro seareiros xogándose o café a un tute por parellas—. Ti só vés por aquí cando ventas desgrazas... —É o que hai. Peor sería se en vez de traballar para un xornal traballase para unha funeraria. Ponme unha auga con gas, anda, que levo un remexido nas tripas que non me teño en pé. —Auga con gas? —pregúntame estrañado. Cando paro aquí, sempre pido unha cunca do tinto da casa, un viño máis que aceptable que fan todos os anos con uva do Ribeiro. —Si, auga con gas. Xa che digo que non estou moi alá. Coas carreiras, debeume sentar mal o almorzo. —Seica houbo mortos aí nas curvas de Castrouto. Díxomo o Maneco, que viña de volta de Santiago. —Pois dille ao Maneco que non houbo tal. Iso si, os coches déronse unha hostia coma un piano. Nin para ferralla valen. Emerxe a última pregunta: "Está seguro de que desexa borrar todos os arquivos?" Mentres vai pola auga con gas, Manolo enumera os accidentes e vítimas que houbo nas curvas de Castrouto dende que el ten memoria. Non lle fago moito caso porque coñézoos tan ben coma el. Hoxe mesmo, volverei escribir sobre iso, desempoarei as estatísticas, tamén tirarei da hemeroteca as queixas veciñais presentadas diante de Fomento para reclamar investimentos que melloren a seguridade no tramo. Un copia e pega de trámite. Cando me serve a auga, estou a revisar as fotografías no visor da cámara. Como ve que non ando para chácharas, marcha a exercer de comentarista na partida de naipes. Son boas, as fotos. Nalgunhas tomas, a cor do sangue e as roupas rachadas achegan un dramatismo violento, especialmente naquelas que sacan a muller do coche. Semella unha pietà invertida, coma se fose Cristo quen sostén unha Virxe embarazada no colo, co paradoxo de verse non-nato, con toda a vida por diante, xusto despois de morrer. Os mitos da vida eterna e do eterno retorno polo prezo dun. Volvo ver o seu rostro descomposto e, nunha empatía inesperada, danme ganas de chorar con ela. Repelo como podo a anguria, facendo coma que refrego os ollos cando o único que tento é coutar o pranto. Non me coñezo. Esquecín a última vez que chorei por algo. Debeu ser na infancia. Ou quizais hai tan só uns minutos, cando soñaba con mamá. Recompóñome. O visor segue aceso. Coas ganas de chorar recunca a náusea, case tan intensa como cando golsei na cuneta. Nunha arroutada, desprego o menú da cámara para darlle orde de eliminar as imaxes e vídeos da tarxeta de memoria. Emerxe a penúltima pregunta: “Está seguro de que desexa borrar todos os arquivos?” Contéstolle coa última: “Cres que son unha boa persoa?”