O relato de verán: 'A néboa' (e V), por Diego Ameixeiras

A nova deixoume perplexo, fóra de xogo, coa sensación de estar sendo obxecto dunha broma macabra. Na radio informábase de que un ciclista atopara esa mañá un cadáver no monte. O corpo tiña marcas de violencia e podía levar alí unhas corenta e oito horas, segundo as primeiras informacións. Nada raro. Todo entraba dentro do previsto. Sabía que nalgún intre se precipitarían os acontecementos. Pero o que me fixo saltar da cadeira foi coñecer a identidade do falecido. Ricardo Fernández Conde, de corenta anos, auxiliar administrativo de profesión, veciño de Santiago de Compostela. Non daba crédito. Tiven que comprobar en internet que aquilo era verdade, que non estaba outra vez metido dentro dun pesadelo. Á falta de ampliar outros detalles, os xornais confirmaban o suceso: o morto, efectivamente, era Ricardo. Pois non. Non era un pesadelo. Alguén matara o mozo de Marta. Unha noticia desas que nunca imaxinas recibir. Chamei a Marta e non contestou. Escribinlle varias mensaxes e tampouco recibín resposta. Vestinme a toda velocidade e corrín ata a súa casa coma se fose a fin do mundo, sen determe a mirar nos semáforos, chocando coa xente polas beirarrúas, co corazón de novo a piques de me saír do peito. Farteime de timbrar no portal sen escoitar a súa voz. Ata que por fin deu sinais de vida cun whatsapp. Estaba no hospital. Que non era preciso que me achegase, que xa contactaría comigo ao longo do día, que esta vida podía ser terrible e inxusta e que me quería moito. Respondinlle cunha sucesión de corazonciños mentres me caían as bágoas polas meixelas. Sentinme ridículo ao facelo. Non ao chorar, por suposto, senón ao poñer o dedo sobre a frechiña de enviar. Todo o que Marta espertaba en min non podía resumirse naqueles símbolos baleiros. O amor que espertaba en min proviña dun sentimento moito máis fondo, imposible de plasmar cun debuxo. O meu amor por Marta significaba acción, alerta ante o perigo, vixilancia. Unha resposta fronte ao mal. O triunfo da néboa. De volta á casa, preguntándome polo sentido que tiña unha desgraza como aquela, dei en notar que alguén me seguía. Unha muller á que non conseguín poñerlle cara entre o xentío que, a aquelas horas, desfilaba polo Preguntoiro. Dubidei. Quizais me estaba a enganar e só camiñaba na mesma dirección ca min. Pero os seus pasos levaban un bo pedazo detrás do meus. Demasiado tempo, demasiadas rúas. Detívenme onda unha zapataría da praza de Galicia e mirei discretamente ao meu redor. Non había rastro da presenza misteriosa. A cidade seguía respirando en calma, allea á nova do morto. Que sensación tan triste, dixen en voz baixa. Apañei o primeiro autobús que pasaba e apeeime ás tres paradas, convencido de que así despistaría definitivamente a miña perseguidora. Dirixinme logo ao piso, sempre con Marta no pensamento. Alguén me agardaba no portal. A muller que me estivera a seguir, estaba seguro. Sóubeno polo seu sorriso sarcástico. E quedei pampo ao recoñecela. Era a turista á que eu tamén lle seguira os pasos dous días atrás. Convideina a subir e aceptou decontado. Explicoume que estaba aloxada nun hotel do Hórreo, tal e como eu puidera concluír polo meu seguimento. Alegreime. Non o fixera tan mal como pensaba. Mantiña en boa forma as miñas capacidades. Chamábase Emma e era alemá. Viñera peregrinando dende León. Felicitoume mentres se ía despoxando con vagar da roupa, sen deixar moita marxe para os prolegómenos. Alegreime de novo. Non se podía dicir que estaba descoidando o seu obxectivo. Tiña unha fermosa tatuaxe nas costas, o debuxo dunha serpe que se lle enroscaba nas vértebras. Colleume a man con delicadeza e levouna ao seu peito. Notei que se me puña de novo a néboa diante dos ollos. A néboa que me obrigara a reprocharlle a Ricardo o seu mal comportamento con Marta, a néboa que me facía perder o equilibrio, a néboa que me empurraba a impartir xustiza, a néboa que nunca me abandonaría, a néboa que me obrigaba a esquecer, a néboa que me regalaba os grandes praceres deste mundo insoportable.