Os refuxiados e os traballadores necesarios

O emprego de persoas estranxeiras en España a comezos deste ano acadaba 20 de cada 100 ocupadas. E mentres Baleares ou Canarias (destinos turísticos masivos) chegaban ás 30 de cada 100, e en Madrid ou Cataluña tiñan 25 (neste caso por turismo e coidados de fogares e persoas), en Galicia andabamos pola metade con 13 de cada 100 (certo que con moito menos turismo, pero con máis persoas dependentes). Sen dúbida tamén en Galicia son estes uns traballadores moi necesarios. Abonde anotar que segundo a Enquisa de Poboación Activa mentres o total de ocupados en Galicia entre os anos 2010-2022 se mantivo estancado, os ocupados estranxeiros medraron de 50.000 a 62.000 persoas. Un crecemento de 24% nun caso, fronte ao estancamento do total dos ocupados, que nos di as claras como están solucionándose entre nós as dificultades da poboación activa autóctona galega para cubrir as demandas reais de traballo en non poucos sectores. Os datos das persoas afiliadas á Seguridade Social son tamén concordantes, pois os traballadores non nacionais pasan en Galicia de 30.000 en 2014 a case 60.000 en 2023. Son certamente cifras algo máis baixas, pois non é infrecuente o traballo mergullado, pero a progresión é aínda máis espectacular: duplícanse aquí entre eses anos o número de traballadores estranxeiros. E tamén entre nós son dúas as actividades que máis ocupan a estes inmigrantes: a hostalería e restauración por unha banda, e por outra servizos de atención persoal e outras ocupacións sen cualificar. Acollida Son dos que pensan que nada debera impedir que en Galicia contásemos co dobre de traballadores estranxeiros –como Madrid ou Cataluña– en cifras absolutas e en porcentaxe. Sería un xeito de paliar o que algúns consideran un grave problema de natalidade dos autóctonos, supoño que –sobre todo–pensando nas necesidades do mercado de traballo. As mortes rexistradas ano tras ano no mar seguirán a ser a proba manifesta de que nos limitamos á especulación laboral Pola súa parte, a Oficina Mundial para as Migracións (ONU) no seu Informe sobre las migraciones en el Mundo para 2022 ampliaba a perspectiva das persoas refuxiadas a todas as inmigrantes recibidas. E confirmaba que no Reino de España a porcentaxe de inmigrantes está moi por baixo da de países como Suíza, Alemaña, Austria ou Suecia. Sendo así que algúns analistas (Multiculturalidad e inmigración, Síntesis, Madrid, 2004, páxina 141) estimaban había en España 800.000 (e catro millóns na UE) sen papeis, irregulares ou sen dereitos, residentes de facto que existen só para o mercado laboral pero non para unha sociedade decente. Con este panorama por diante creo que relaxar as condicións de admisión de solicitudes de refuxiados á vista da demanda global e das non aceptadas ou pendentes (máis de 150.000 persoas) para o Reino de España, atoparía un máis doado acomodo se as comunidades autónomas –como Galicia– que contan cunha porcentaxe inferior á media de traballadores estranxeiros se axustasen progresivamente a esa cifra. E non digamos se a media española pasa a acercarse á de Alemaña ou ás dos países con máis inmigración. Só en Galicia poderían ser 50.000 refuxiados máis que acolleriamos progresivamente en empregos legais e decentes que, á vista está, moitos nativos non ocupan a día de hoxe. Para así acoller refuxiados e inmigrantes climáticos, por caso africanos, pois xa é esta –a causa do colapso climático global– a área do mundo con menores recursos de auga. Desentendemento De así non facelo, as mortes rexistradas ano tras ano no mar para gañar o litoral español (nas Canarias ou en Andalucía) seguirán a ser a proba manifesta de que fronte a unha descomunal necesidade social nos limitamos ao desentendemento turístico ou, como moito, á especulación laboral. E por iso as fronteiras na Unión Europea deben ser as de todos nós, os europeos, e non algo por conta de cada Estado. Esa fronteira vólvese moi borrosa porque para moitos dos países do mundo rico, a súa xurisdición económica e social esténdese de facto a países afastados e pobres dos que depende o seu benestar. As nosas sociedades deberan ser xulgadas non só pola forma en que as súas institucións tratan os seus cidadáns na metrópole, senón tamén pola forma en que tratan os seus súbditos nos territorios que chamamos Sur Global, para evitar descubrirnos vivindo nunha terra de abundancia rodeados de arame de espiño. Asuntos moi perigosos que nos poden levar a caer en mans de telepredicadores das dereitas extremas. Que, en troques de ampliar unha cidadanía compartida, asústannos co perigo dos outros. Agochados tras dunha fronteira de fascismo de baixa intensidade (os campos de refuxiados non son outra cousa) co que seica nos venden un retorno ao feliz país da nosa infancia.