A outra Europa

Esta terza feira, 28 de maio, o Goberno español comprometeuse a recoñecer o Estado de Palestina. Farao xunto a outros dous Estados da periferia europea: Irlanda e Noruega. Deste modo, estes tres países rompen coa política colonial do conxunto dos países occidentais, que só recoñecían a existencia do Estado de Israel. No caso de Noruega, este país súmase ao recoñecemento xa realizado por Suecia, na tradición dos países nórdicos de forte adhesión ás reivindicacións do pobo palestino desde a figura de Olof Palm, presidente de Suecia, o gran líder da socialdemocracia sueca que liderou a posición neutral en Europa na segunda metade do século XX. No caso de Irlanda, este foi un dos países máis solidarios con todas as loitas do Terceiro Mundo, especialmente no mundo británico, tanto en Sudáfrica como na India. Para moitos dirixentes do Sinn Fein, o proceso independentista irlandés pode ser un exemplo para a independencia de Palestina na construción do seu propio Estado. No caso español, o recoñecemento do Estado palestino obedece a unha lóxica de presión que exerceron sobre o Goberno diferentes sectores da sociedade española. O movemento estudantil, as acampadas, as masivas manifestacións pro-palestinas, o apoio de grupos parlamentarios soberanistas e de esquerdas. Toda esta presión levou o presidente Pedro Sánchez a verse obrigado a recoñecer o Estado palestino, como inicio dun proceso de recoñecemento internacional e de liberación social e nacional do pobo palestino. Máis aló de Europa, practicamente toda África, Asia e América Latina recoñecen xa o Estado de Palestina. Guerra interna As periferias de Europa sempre se sentiron vinculadas ao Sur global e ás loitas do Terceiro Mundo, e especialmente á loita do pobo palestino. Estoutra Europa, a das nacións oprimidas, é a única vía para salvar a democracia e os dereitos humanos. As nacións periféricas, oprimidas e empobrecidas das marxes de Europa foron historicamente unha fronteira entre Europa e o Terceiro Mundo. Galiza, Andalucía, Grecia, Italia, pero tamén Irlanda e os países escandinavos, foron contrapesos, diques de contención do colonialismo, o racismo e o neoliberalismo das potencias coloniais europeas. A batalla por outra Europa xógase nas súas periferias, na mobilización das sociedades periféricas de Europa contra as elites dos países centrais Por iso a batalla por outra Europa xógase nas súas periferias, na mobilización das sociedades periféricas de Europa contra as elites dos países centrais. Esta guerra interna, entre as nacións periféricas e oprimidas, por unha banda, e as elites das potencias coloniais pode observarse claramente na política, na economía, na cultura e as mobilizacións sociais. Temos economías centradas no enriquecemento dos países centrais. Temos economías de plantación, economías de exportación agrícola e gandeira, extractivismo enerxético, impúxosenos unha política de turismo de masas, a nosa pesca e a nosa agricultura familiar foi desarticulada por intereses xeopolíticos e a nosa educación pública céntrase principalmente na exportación de man de obra de reserva. Os pobos de Europa permitimos a construción dunha Unión Europea absolutamente prexudicial para os pobos, para as economías locais, para as democracias territoriais e para as culturas autóctonas. Ademais, atopámonos con que nos países centrais e nos Estados herdeiros de imperios, como España, Inglaterra, Francia, Bélxica, Holanda, Italia e Alemaña xorden cada día novos partidos ultra-autoritarios, que rexeitan a democracia, os dereitos colectivos dos pobos e que recuperan valores imperiais, monárquicos e conservadores, á vez que ultraliberais e contrarios a calquera forma de redistribución comunitaria ou social. Esta é a expresión que está a tomar a civilización occidental no curso das súas últimas décadas. Milei é presidente dunha nación que se independizou do Imperio español en 1820, que hoxe critica os independentistas e apoia a ultradereita española máis nostálxica do imperialismo. As narrativas racistas, imperialistas e coloniais que vemos emerxer en Europa son a expresión local e provincial dun fenómeno global que tamén se expresa en Estados Unidos con Trump, en América Latina con Milei ou Bolsonaro, ou en Oriente Medio co Estado de Israel. Outro mundo posíbel As eleccións europeas serán o 9 de xuño. O dilema en Europa é a democracia territorial, desde abaixo, as soberanías fronte ás políticas coloniais, a guerra e o centralismo. Só as sociedades en defensa do territorio, os dereitos e a cultura poderán pór fin a séculos de explotación económica, destrución do medio natural e autoritarismo en Europa. O mundo está a ensinarnos a reinventar Europa para formar parte desoutro mundo posíbel. Este outro mundo posíbel necesita outra Europa.