natureza

A Sociedade Galega de Historia Natural alerta da presenza destes organismos, semellantes á augamar.

Secas máis intensas e prolongadas, maior risco de incendios... Os últimos episodios de calor extrema advirten dunha crise climática que pon o foco na xestión actual da contorna e o aproveitamento dos recursos naturais. 'Nós Diario' conversa ao respecto con Serafín González, presidente da Sociedade Galega de Historia Natural.

A cova do Rei Cintolo é a gruta calcaria máis grande da Galiza. En 2019 logrou a acreditación como mellor destino científico, un selo de calidade que vén de renovar da man da axencia de turismo Observer.  A conservación, divulgación e valor xeolóxico da gruta fan de Mondoñedo destino espeleolóxico.

Por outra parte, unha investigación da UDC describe un fenómeno químico nunca antes observado e que "excede os límites da razón".

A Xunta evita informar sobre a superficie afectada dentro do parque; porén O Invernadoiro abrangue 5.722 hectáreas e neste incendio, orixinado na parroquia de Pradoalbar, queimáronse 5.200 hectáreas, polo que algúns bombeiros estiman que puido arder máis de 50% deste rico espazo natural.

Por outra parte, as 'brigadas deseucaliptizadoras' de Verdegaia limparán os montes e eliminarán especies exóticas este sábado en Froxán (Lousame).

Desde 2008 só se protexeu a zona húmida do parque nacional das Illas Atlánticas.

Algúns odonatos que podemos encontrar no río de Monforte de Lemos.

Percorrido pola vertente sur da Paradanta, de grande interese natural e paisaxístico.

O oso pardo volve a Galiza cento cincuenta anos despois dos últimos asentamentos autóctonos. O último exemplar avistado observouse en abril deste ano no Courel, captado polos alumnos da Escola Poeta Uxío Novoneyra como parte dun proxecto educativo. A presenza dese oso sumado á dun exemplar novo visto na Serra do Invernadoiro ourensán en maio de 2020, evidencian a volta aos montes galegos do oso pardo, unha especie minada pola acción humana e que é un elo fundamental na cadea dos ecosistemas que habita.

Unha ruta para ver os cambios que se dan na primavera pola Paradanta.

Sen lugar a dúbidas, o miñato ou buxato, é a nosa ave de rapina máis coñecida e recoñecida. Presente durante todo o ano, reprodutora e sempre á vista en postes, árbores e cables da luz desde os que dá caza a ratos, pero tamén a réptiles e insectos ao longo de todo o país e en ambientes moi diferentes como bosques, campos ou montes. Fácil de identificar pola súa silueta en voo de ás redondas, é posíbel confundila, especialmente na primavera e verán, con outras aves de rapina das que falaremos cara ao final do coleccionábel.

A bubela é probabelmente unha das aves estivais máis facilmente recoñecíbeis polas súas cores, voo característico e un canto inconfundíbel que dá orixe ao seu nome. Paxaro insectívoro, é un aliado das labregas e labregos capturando baixo terra co seu peteiro multitude de presas, unha habilidade especial que lle facilita un alimento ao que outras moitas especies non conseguen acceder.

Cos seus mil setecentos quilómetros de costa, a Galiza é un paraíso para as gaivotas. A patiamarela é de todas elas a máis estendida e podemos atopala por todo o litoral pero tamén en vilas e cidades do interior do país. A súa determinación á hora de defender o seu niño tenlle causado conflitos cando convive cos humanos. A pesar do seu número, e aínda que sexa difícil de crer, está en regresión desde hai uns anos.

A píllara das dunas non é unha das nosas aves máis cotiás, xa que só está presente nalgunhas zonas do noso litoral, pero considerabamos de interese recollela como representante das limícolas. É unha das nosas aves máis ameazadas con apenas noventa parellas nidificantes en areais moi localizados, aínda que durante o inverno recibimos a visita de exemplares foráneos que veñen pasar o inverno.

Historia, arte, tradición, etnografía e natureza xúntanse neste paseo por Ribadavia.

Quen non ten paseado por un prado na primavera tendo enriba varias lavercas que semellan estar a discutir sobre cuestións referidas ao seu territorio ou asuntos que se escapan ao noso entendemento? Representantes dunha familia que na Galiza inclúe outras tres especies que se denominan aláudidos, as lavercas son as que máis se fan notar e das que seguramente temos maiores referencias na cultura popular. Porén, como sucedeu noutros territorios de Europa, a súa poboación vai a menos. Quen sabe se neses balbordos que escoitamos aló no alto, mentres voan, están a falar do mal que os humanos estamos a provocar no medio ambiente.

Non podía faltar nun repaso ás nosas aves máis comúns unha representación da familia dos patos ou parrulos, lugar que ben merece o lavanco real, anátido amplamente distribuído e asociado a case calquera masa de auga, desde unha pequena poza a grandes encoros ou rías. Contamos na Galiza con lavancos reais residentes pero tamén cunha importante cantidade de exemplares que veñen pasar o inverno de Europa.

O pombo é da familia Colúmbidos, na que se inclúen tamén pombas e rulas, o de maior tamaño de Europa, facilmente recoñecíbel pola súa cor gris e as manchas do pescozo brancas e azuis e as bandas transversais brancas das ás ben visíbeis en voo. Aínda que nos parques das vilas e cidades semella unha ave mansa e confiada no medio natural, é tímida e fuxidía, o que non é de estrañar xa que é unha especie cinexética da que cada ano se abaten milleiros de exemplares.