Alejo Amoedo, pianista e investigador: "A miña afección a buscar partituras fíxome ver que hai moita produción que descoñecemos"

Por que comezou a traballar no que agora é A mansión dos anxos? É consecuencia da miña curiosidade pola miña contorna, por querer saber que música se facía no pasado nesta zona en concreto. A miña afección ao coleccionismo e a buscar partituras da miña contorna levoume a localizar e a observar que hai moitísima produción que descoñecemos. Non só me refiro ao público, senón aos propios profesionais. Unha vez que tiven un volume importante de partituras localizadas comecei a pór un pouco de orde e decidín facer un disco temporalizado, con compositores pouco coñecidos e cunha música afastada das salas de concertos habituais. Esta é unha música feita nos salóns, nas casas. Decidín acoutar á provincia de Pontevedra porque é onde eu vivo e teño un especial interese pola miña contorna, mais en realidade hai tanta produción que podería facerse un disco así por cada provincia. É certo que este tipo de música non é moi distinto do que se estaba a facer noutras zonas do Estado, porque é música que se afasta do folclore. Ten falado da música de salón como un factor importante no rexurdimento musical galego. Nestes salóns tamén se facían muiñeiras, e precisamente no disco inclúe unha. O que ocorre é que están postas nun salón burgués. Estes compositores non só facían o que eu gravei no disco, tamén tocaban a Beethoven, Mozart ou Bach. E o que escoitaban estaba mediado polo rexurdimento deses anos. Marcial Valladares Núñez, coñecido sobre todo pola súa faceta literaria, foi quen recolleu as melodías populares que despois enviou a Manuel Murguía para a publicación Historia de Galicia. Así, eu gravei unha composición que Valladares facía no seu salón en Vilancosta (A Estrada). Cada unha das pezas que están neste disco ten a súa historia. Como foi o seu proceso de interpretación destas partituras? Estas son as partituras que quedaron escritas, polo que hai que salientar o coñecemento musical dos seus autores. A maioría son profesionais da música e grazas a iso chega a nós, porque a gravación non existía. Non podía chegar alguén e imitar o que escoitaba. De aí que xurdan os salóns burgueses, onde estaba a xente con esta ampla formación musical. E ao non gravarse, tampouco se divulgaba máis aló das propias partituras que logo eu localicei en arquivos nacionais, locais ou eclesiásticos ou contactando con familiares. Á hora de interpretar, tes en conta a información que contén a partitura, mais tamén a formación coa que contas, que é a que che dá pé a identificar o tipo de peza que tes diante e o carácter co que se toca. Ao interpretala tamén, dalgunha maneira, fala túa, algo que se acentúa neste caso porque non conto con ningunha gravación que mediatice a miña propia interpretación. Aínda así, como digo, require de coñecer a tradición e saber identificar o que tes diante. O disco sae publicado e n vinilo. Por que? Quería que contara co factor da exclusividade e do atractivo visual. Que fora algo tanxíbel e ligado a esta idea actual de colección e unha alternativa ao dixital. Aínda así, tamén quería incluír a opción de descarga a través de códigos QR que están no libreto que acompaña ao vinilo. Este tamén ten información sobre os compositores e sobre a propia música, feita por Daniel Sanmartín. É algo que só vas atopar aquí.