Rochi Nóvoa Vázquez escribe o primeiro relato do caderno Máis deste verán. Publicarase por entregas desde a vindeira terza feira, 2 de xullo, até o sábado 6.
"A maxia da avoa" preséntanos Rosa Garrido Casas, unha muller forte e decidida. Era a avoa de Rochi e viviu sempre para axudar os demais. Desenvolveu o seu labor até os seus últimos anos sen buscar ningún recoñecemento e cos valores por bandeira. Agora, a súa neta conta a vida desta incríbel muller.
En "A maxia da avoa" está, precisamente, a súa avoa Rosa. Trátase dunha homenaxe a unha muller forte e adiantada á súa época, non si?
Non só é unha homenaxe, senón un falar da vida e da morte, da memoria histórica e da falta de memoria. De experiencias non contadas, dun pasado algo oculto que debuxa unha nova avoa que xa empezara a disiparase, como é normal. Así que pode ser unha homenaxe, pero tamén un agarimo ás decisións vitais ás que só as mulleres nos enfrontamos, da xestación, da maternidade e
da soidade. É un chío á familia como puntos cardinais e esas herdanzas que levamos todos dentro.
Por último, tamén é unha construción de min mesma, unha herdanza para a miña filla e para o meu fillo, incluso para os meus futuros netos e netas.
No relato abórdase a perda de seres queridos. Que é para vostede o loito?
O loito para min é esa falta de luz, esa perda que se busca incansabelmente. Eu adoito vestir de negro, que é unha cor coa que me sinto moi cómoda. Considero a vida como un camiño constante, con ausencias, que se poden considerar ese loito. É a carencia de algo que tiñamos por constante.
Non creo nun loito como tal, porque as persoas quedan na memoria. Con todo, resúltame poético até certo punto e incluso sanador.
Felicidad e Rosa eran o que se coñecía daquela como curandeiras. Empregaron toda a vida, até a súa morte, remedios para axudar
a veciñanza.
Si, porque a casa sempre estivo chea de herbas e de remedios. Os feitos foron como se contan no relato. Había potas no lume con herbas fervendo. Ela adoitaba traer castañas e allos nos petos a modo de protección.
Elas pasaron toda a súa vida curándose a si mesmas e ao resto de persoas do redor. O que facían eran un alivio da mente e da alma que non había antes por outros medios, como poden ser as psicólogas e os psicólogos actuais.
Considerou nalgún momento realizar unha biografía sobre súa avoa?
Non, para nada. Estes relatos son unha maneira de ter a avoa aínda máis presente. Foi unha idea que me xurdiu, en parte, grazas a que Nós Diario me propuxo escribir estes relatos. Só quería contar o seu legado e a súa historia. Pero agradezo a idea, nunca se sabe...
A familia e o legado que nos deixan que importancia teñen na súa obra?
Nunca escribín de maneira específica deles, é dicir, póndolles nome. Pero si de forma indirecta, xa que forman parte do que eu
levo dentro. Neste relato é a primeira vez que os meus familiares son eles mesmos e deixan de ser as cousas que me ensinaron. Si que é certo que nestes últimos anos estou con varios poemarios que me devolveron á aldea. Quero que con estes relatos a miña filla e o meu fillo poidan coñecer en profundidade a súa bisavoa e tamén a súa tataravoa.
Tamén busco manter vivo ese legado, esa enciclopedia vivinte que eran. Quero que eles tamén sintan que son fillos da terra.
