A marca da materia prima (IV)

Ao chegar á casa déitome no sofá sen sacar sequera o chaquetón. Estou moi cansa, pero sei que non é só pola carreira que botei detrás de Helena. Pecho os ollos e un sopor aliviador apodérase de min. Oxalá durmir para sempre. Véxome pola rúa, correndo, como hai uns minutos. Porén, a figura que persigo non é a da miña compañeira de traballo. Sinto que movo as pernas, pero non avanzo. Por máis que o intento, Águeda afástase máis e máis de min, aínda que intento correr con todas as miñas forzas. A pesar de que estou durmida, noto as bágoas percorréndome as meixelas. O resto da fin de semana transcorre comigo no sofá, anicada nunha manta, sen probar case bocado e rematando o catálogo que Netflix recomenda para persoas patéticas que senten mágoa de si mesmas. Por non faltar á tradición que establecín desde que vivo nesta cidade, chego tarde ao traballo. Algo terá que ver o feito de que apenas peguei ollo en tres días. Aínda quedan unhas cinco estacións para a miña parada cando nos detemos nunha das anteriores. Levanto a cabeza, con impaciencia mal disimulada. Veña, vamos. Arrinca. Parva, pero que fas falándolle a un tren? Ademais, aínda que te entendese, pasaría de ti. Coma todo o mundo. Movo a cabeza para afastar eses pensamentos da miña cabeza e entón véxoa. A figura de Helena aparece do outro lado do cristal, na plataforma. Está a mirarme fixamente. Un calafrío percórreme as costas. É moi estraño, xa que vai ao traballo nun coche bastante bonito que non se cansa de ensinar. E non chega tarde nunca, por suposto. Será que tivo unha avaría. Non debo ser a única á que lle pasan cousas de merda. O tren pita indicando a inminente saída, pero ela permanece alí, sen sacarme ollo de enriba, impasible. Mentres o coche se afasta non move nin un centímetro da cara, tan sequera pestanexa. Observo como desaparece e, cando xa non alcanzo a vela, decátome de que estiven contendo a respiración todo ese tempo. Avergoñada porque xa son máis as veces que cheguei tarde das que fun puntual, póñome a traballar ao douscentos por cento para que a culpa marche o antes posible do meu estómago, así que tardo en decatarme de que Helena non aparece en toda a mañá. Ao saír do traballo diríxome á súa casa. Todo queda de camiño se vas en metro, coma quen di. Estou preocupada. Na oficina ninguén ten noticias dela, así que tanto me ten que estea enfadada comigo ou non. Sobre todo agora que me dixeron que o venres á noite non apareceu no sitio onde quedaran. A que viña entón a mensaxe que me enviou? O mesmo venres que me citou alí, de noite, nun piso que polo que podo observar desde onde estou, leva abandonado moitos anos Moi preto do seu edificio decátome de que algo pasa. A xente arremuíñase na rúa, diante do número de Helena, e varios coches de policía están aparcados nos arredores. Comezo a preocuparme, pero lembro que a vin esta mañá no metro. Dubido moito que algo lle pasara no transcurso dun período tan breve de tempo. Cando enfilo o camiño directa ao portal, unha señora diríxese a min, como se me coñecese de toda a vida. —Ei, muller! A onde vas? Non sabes que houbo un crime nese edificio? —Ah, si? Cría que o dos coches de policía era por unha despedida de solteira ou algo así —respóndolle mentres poño os ollos en branco. Esgotóuseme a paciencia esta semana, e iso que estamos a luns. Mírame toda ofendida, pero parece que as gañas de falar poden máis que o seu orgullo e prosegue: —Atoparon unha muller morta. A Balbina chamou porque o descanso cheiraba raro. Ademais, era un piso baleiro, coma case todos. No edificio só aguanta ela, a Balbina, pero queren botala para poñer un erbinbí deses, mala chispa os coma. Dentro de nada virán polo noso bloque, o de en fronte. A cidade agora seica é para os turistas, ás que levamos toda a vida vivindo aquí que nos dean! Un piso bal...? Antes de que ninguén me deteña, salto o cordón policial amarelo ao estilo CSI e subo correndo as escaleiras. Un, dous, tres... cando chego ao sexto andar, xusto están a sacar unha padiola do apartamento fronte ao que estiven hai tres noites. Fico alí parada, perplexa. A muller asasinada, ou morta, ou o que sexa... podería ser Helena? Un policía achégaseme: —Desculpe, pero non pode estar aquí. Non lle respondo, porque vexo que un compañeiro seu sae do apartamento co bolso de marca que Helena levou á oficina o venres. O mesmo venres no que me citou alí, de noite, nun piso que, polo que podo observar desde onde estou, leva abandonado moitos anos. [Continúa este sábado] 1º premio da XV edición do certame de relatos curtos Os Viadutos do concello de Redondela (2014). Adaptación da autora.