—Cales son as sensacións que ten tras recibir dous galardóns case simultaneamente?
Agradecido, honrado e sorprendido. É moi difícil gañar un certame. Teñen que darse moitos factores. Non é só cuestión de calidade. Por iso, cando sucede, é unha alegría inmensa. As miñas obras poden, ás veces, desviarse un pouco dos estándares e requirir un punto extra de complicidade por parte de quen as le. Por iso estou moi agradecido cos membros dos dous xurados, sobre todo polo tempo dedicado e a afouteza demostrada con ambas decisións.
—O xurado do certame Rosalía de Castro salientou a visión tan característica da cidade de Compostela. Que quería conseguir con isto?
Koиpostэla é unha arroutada, un poemario que xorde da necesidade de amosar unha cara diferente da cidade. Eu non estudei en Compostela, fixen Enxeñería en Vigo. Iso fai que a miña visión da cidade careza dese prisma idealizado dos que pasaron os mellores anos da súa vida nela. Ou non.
Non coñezo a ninguén que fale mal dos seus anos de estudante en Compostela. Supoño que é como cando lle preguntas ao teu pai pola mili, ou á túa nai polo teu parto.
Ninguén fala mal diso aínda que o pasase mal. Así que decidín utilizar outra perspectiva. Extrapolar a liña que marcan Ferrín co seu Unha chinche dorme no teito e Marta Dacosta co seu Crear o mar en Compostela e chegar á protagonista deste poemario. Eu quería falar dos cuartos inframoblados de Fonseca, do árido da AP-9, dos buratos da Cidade da Cultura, do frío, da xentrificación, das riadas de peregrinos que entran na cidade berrando, da precariedade económica e laboral á que abocamos as mellores mentes do país, do abandono... sobre todo do abandono en moitas das súas formas.
—A novela tamén xurdiu buscando esa outra perspectiva?
Primavera naceu nunha habitación de hotel en Nantes, Francia. Eu era o hóspede e, non sei como, tiven unha experiencia similar á que se conta no primeiro capítulo. Cheguei de noite, cansado, e sorprendeume a limpeza da habitación, o cheiro a fresco, o liso do nórdico, os dous bombóns perfectamente aliñados na almofada. Era un hotel modesto, no que xa estivera un par de veces, mais que non brillaba especialmente por eses detalles.
Pensei entón en todo o arranxo e desarranxo do cuarto coma nun acto de comunicación entre dúas persoas condenadas a non verse. O hóspede e a camareira. Pensei nas camareiras de piso dos hoteis e pasei parte da noite a escribir o primeiro capítulo da novela. Como se escribiu o resto é outra historia.
—Que diferenzas aprecia á hora de escribir prosa ou poesía?
Esa é unha pregunta complicada para min. Podería falar durante días da termodinámica da refrixeración, mais de teoría literaria prefiro escoitar os demais. Eu escribo intuitivamente e no eido da narrativa nunca me afasto demasiado da lírica. Lírica foi a palabra que usou este xurado para definir esta novela Primavera e, salvo O bosque do duque, o resto das miñas obras tamén navegan ese sector.
O outro día, unha escritora coñecida comezou a súa recensión da miña primeira novela, A senda de sal, co termo libro-poema. Creo que esa é un pouco a miña voz: narrativa con ritmo inzada de imaxes. En cambio, a poesía que escribo é máis conceptual que rítmica, meto máis peso na vista que no oído, doulle máis importancia a pequenos detalles, que fan que as lectoras e os lectores se paren. Coma un silencio inesperado nun concerto ou un crocante de chocolate no xeado de vainilla. Supoño que non son quen de facelo doutra forma.
