O relato do verán: Daquela era así (e V)

Por circunstancias persoais, decidín pedir traslado a Cee, ao Colexio “Eugenio López”, agora denominado “Vila de Cee”, centro que agrupaba máis de 600 alumnos e alumnas. Foi o primeiro curso académico impartindo un só nivel dentro. Cheguei á conclusión de que mestra e profesora, de aparente sinonimia, tiñan para min connotacións propias Dezaoito anos neste centro deron para moito. É difícil seleccionar vivencias. A dinámica a seguir era diferente. Aquí foi cando cheguei á conclusión de que os termos mestra e profesora, de aparente sinonimia, tiñan para min connotacións propias. Ata ese momento fora máis mestra. A partir deste destino fun máis profesora (por “esixencias do guión”). Neste colexio traballei máis en equipo, o que me resultou moi enriquecedor, coa vantaxe de poder compartir cos compañeiros e compañeiras non só o bo e o malo; tamén as responsabilidades. Non quero deixar de contar unha actividade que levei á práctica, logo dun curso de psicodrama, con alumnado de 8-9 anos. Tratábase dunha lectura que tiña por obxectivo conciencialos da importancia de coidar a natureza e o medio ambiente. Realiceina co espazo idóneo recomendado polo doutor que o impartira (escuridade, ollos pechados...) e a miña voz como único son que lía un texto redactado que portaba a mensaxe. Convertéranse en peixes. Resultou magnífica, pero o susto aínda non me pasou. Un alumno e unha alumna tardaron uns minutos, que a min me pareceron eternos, en volveren á realidade da aula. Un deles tiña náuseas por mor da “contaminación” contra a que loitaban aqueles peixes da miña lectura, eles. E outra preguntábase moi enfadada e insistentemente por que, por que?, por que me tiraban botes de Cocacola? Asusteime ao velos así. Chamei ao doutor para comentarllo e díxome que eu non o volvese aplicar. Tampouco podo esquecer outro acontecemento moi fermoso. Era unha tarde fría de decembro. Eu regresaba de Madrid de recoller o Premio polo Accésit Lazarillo pola obra A min que me importa! Cando abro o portal allea ao que me esperaba, unha multitude rompe en aplausos aclamando Concha, Concha, Concha! Aquilo fíxome sentir un arreguizo e só puiden dicir Grazas e deixar que as bagullas humedecesen as miñas meixelas vermellas que facían de marco a un sorriso feliz. Cando foi da publicación dediqueilles o libro. A teima da problemática social da Lingua Galega estivo máis presente en min desde que a este Centro veu Xoán Babarro catedrático de Lingua Galega e Literatura e recoñecido escritor, impartir unhas xornadas sobre a temática. Logo disto decidín prepararme nesta especialidade. Estar a 100 quilómetros da Coruña era inviable a asistencia diaria á EOI, así que tiña que facelo por libre. Unha vez que rematei os estudos e a nova Lei de Educación implantou a ESO, solicitei a adscrición por esta materia, que agora si xa levaba uns anos sendo oficial no ensino, ao IES “Agra de Raíces”, na mesma localidade de Cee. Neste IES de Cee exercín durante trece anos, ata que me prexubilei. O 2010 foi o último como docente en activo. E digo en activo porque os que pertencemos a este gremio somos docentes e discentes a un tempo sempre; nunca deixamos de ensinar nin de aprender aínda fóra das aulas. Foi un acerto dar este cambio. Os centros da ESO teñen outra dinámica e estrutura en canto aos horarios. Dispoñer das tardes libres por primeira vez compensábame a madruga case diaria. Pero sobre todo o que máis me agradaba era poder traballar con adolescentes, esas caixas vivas de sorpresas que tras as coirazas coas que a maioría intenta protexerse agochan un corazón tenro e mol que sofre e/ou se alegra coas desgrazas ou ledicias dos seus. Claro que non sempre resulta doado conseguir bos resultados académicos e de disciplina con eles. A sociedade, os medios de comunicación, as redes sociais e todo o universo de internet e recentemente a IA... amósanlles actitudes irrespectuosas coma normais e véndenlles un futuro fantástico sen esforzo. Difícil llo están poñendo. A eles, aos proxenitores e a nós. Como reflexións (e non se tome como recomendacións, que non son quen para facelo) sobre o vivido na docencia, podería enumerar moitas, pero quédome a seguir con estas seleccionadas ao chou, porque todas son importantes: Como docente é necesario innovar. Nunca debemos de cambiar o noso rol de docente por colega. Aos discentes valorarlles todo o bo que teñen para que o potencien e facerlles ver o negativo para que o corrixan ou minimicen. O bo, en público. O malo, en privado. Coa profesión de docente, síntome realizada coma profesional e coma persoa.