Sandra Lodi: "Adelina é unha personaxe antisistema e loita contra todo o que non lle parece ben"

—Como naceu Adelina? Foi un personaxe que debuxei en 2020 para uns combates de debuxantes en redes sociais que organizou o Autobán. Adelina era unha muller do rural, aínda que tamén unha superheroína cun aspecto un pouco punk. Acabou gañando, mais quedou aí e eu sempre tiña esa idea na cabeza de volver traballar con ela, desenvolvela ben e crear toda unha historia arredor dela. É certo que o combate no que naceu era un pouco de nicho, mais aínda así o personaxe gustara e a xente animárame moito. —O xurado salientou a súa forma de abordar a vellez, con máis diversión e acción do que é habitual nas historias. Por unha banda vexo que hai un edadismo que fai que as persoas maiores queden fóra do circuíto social. Non son as protagonistas na televisión, nin nos anuncios. Vemos as persoas maiores como vulnerábeis e á marxe do sistema. Tamén me dá a sensación de que en xeral as persoas estamos moi organizadas en idades. Relacionámonos dentro da nosa xeración. A min apetecíame moito facer a unha superheroína que fose maior, cunhas conviccións fortes e con moito temperamento. Adelina é un personaxe cunha forza descomunal, para a idade que ten. É admirábel. Non encaixa nesta idea de muller maior da que temos mágoa e que parece que non se dá de conta de nada. Todo o contrario. É que moitas veces temos a idea de que as persoas maiores son conformistas, que non loitan polas súas ideas e que xa perderon as ganas. Adelina é unha personaxe totalmente antisistema que loita con todo o que se lle presenta porque non entende o mundo actual. Está contra todo o que non lle parece ben, sen miramentos. E na realidade temos exemplos de sobra: cantas persoas maiores están loitando nas manifestacións contra Altri? Por suposto que hai persoas que non poden saír das súas casas, mais tamén hai persoas activas que son incluso máis funcionais que moita xente nova. —Custoulle desenvolver unha historia que puidese estar á altura da idea que tiña sobre Adelina? Interesábame salientar o que se vive nas residencias desde un punto crítico. Obviamente hai residencias excelentes, mais tamén é habitual esa sensación que teñen as persoas maiores de que as están sacando da súa casa, que as quitan de facer cousas que sempre fixeron para pasar a ser persoas completamente inactivas e fóra do sistema. Este foi o punto de partida: meter Adelina neste contexto. Ela é residente nun xeriátrico e quere volver á súa casa, polo que emprende unha viaxe e unha fuxida a través dunha sociedade que xa non ten nada que ver con ela. Alí atoparase con situacións absurdas que non comprende porque é algo que nunca viviu. Por outra banda, está a historia das heroínas de Sálvora, tres mulleres que saíron de madrugada cunha dorna para rescatar á tripulación do Santa Isabel. Collina como inspiración, aínda que o cómic non é histórico. Mais ben intentei imaxinar Adelina como unha desas heroínas. Con Adelina eu tiña claro que quería facer unha historia que tivese acción, con comedia, mais tamén con tristeza. Quería facer a banda deseñada que eu lería e que a xente puidese empatizar coa personaxe. E creo que o humor é a maneira de facer isto porque ten o poder de achegar as historias a todo o mundo, esteas de acordo ou non coas ideas das personaxes.