Assange en liberdade, o xornalismo na gaiola

Julian Assange (Townsville, 1971) descansa, ao fin, na súa casa da súa Australia natal xunto á súa muller Stella -parella e avogada- e os seus dous fillos en común (Gabriel e Max), após de anos refuxiado en embaixadas e preso en cárceres de máxima seguridade. Sempre baixo ameaza de ser extraditado aos Estados Unidos de América (EUA) para ser xulgado coa posibilidade dunha condena a máis de 170 anos de cadea pola acusación de 18 delitos: un delito por intromisión nun ordenador de propiedade federal e outros 17 contra a lei de espionaxe estadounidense para obter e difundir información clasificada de 'defensa nacional'. Assange pasou sete anos refuxiado na Embaixada de Ecuador en Londres, dende o 19 de xuño de 2012 até a súa expulsión e detención en abril de 2019 a petición de Washington, que controlou todos os seus movementos día e noite grazas a colaboración do vendido Lenin Moreno. Stella confesa no documental Ithaka (2021), dirixido por Ben Lawrence, que coñeceu a Julian Assange en Paddington, no Club Primeira Liña e pensou que "era un home interesante, un home cunha misión". Das acusacións formuladas por Miss A e Miss W contra el por agresións sexuais, di: "É unha investigación preliminar na que Julian sempre colaborou; xamais foi acusado. Ningún dos seus nomes tiña que ter saído. Entrou na Embaixada non para eludir o interrogatorio, todo o contrario. Aínda que non quería ser extraditado a Suecia, Julian sempre colaborou". Despois levárono á prisión de máxima seguridade de Belmarsh, onde pasou os derradeiros cinco anos, nunha cela de 2x3 metros, illado 23 horas ao día. Cal foi o delito de Assange? Fundar WikiLeaks, nome dunha plataforma formada pola mestura das palabras 'wiki' (rápido) e 'leaks' (gotear), ou si se quere: zonas permeables por onde se produce unha filtración. E Assange comezou cedo a filtrar centos e centos de milleiros de documentos das guerras de Iraq e Afganistán. Grazas a WikiLeaks coñecemos as violacións dos dereitos humanos e liberdades civís cometidos polos EUA nesa parte do mundo. Tamén milleiros e milleiros de despachos diplomáticos, clasificados como confidenciais ou secretos. O inxente traballo feito por Julian Assange dende WikiLeaks fai imposíbel elixir. Se tivera que escoller un exemplo quedaríame coa información -'Collateral Murder' (Asasinato Colateral)- do ataque aéreo do 12 de xullo de 2007: dous helicópteros EUA AH-64 Apache abriron fogo contra un grupo de iraquís asasinando a 12, entre eles, colaboradores da Axencia Reuters. O ataque está documentado cun vídeo de 40 minutos de duración e imaxes rexistradas dende o mesmo helicóptero. Reuters dende o minuto cero confirmou a autenticidade do vídeo e do son. Só é un exemplo. Ou, o que é o mesmo, as condicións dos presos de Guantánamo, entre moitos outros. Assange tivo que loitar contra os que discutían a súa condición de xornalista de investigación. Pola contra, temos outros casos moito máis recentes nos que simples mentireiros, bufóns xuntaletras, pallasos, chourizos vulgares... son agasallados co carné Press, cos que entran e saen da rolda de prensa do Goberno despois do Consello de Ministros e seguen a vender a súa merda polas redes. A Assange metérono na cadea por darlle publicidade a "actos de xustiza para toda a Humanidade". O material difundido por WiliLeaks foi recollido por cabeceiras como The New York Times, Le Monde, Der Spiegel, The Guardian, El País... Foi un traballo que pasou a historia do lexítimo dereito á información na sociedade de hoxe en día. Longo e complexo proceso Assange atópase en liberdade, após de moitos recursos nun longo e complexo proceso para non ser extraditado. Os EUA acabaron por aceptar un pacto para súa liberación: declararse culpábel dun delito de espionaxe, da violación da Lei de Espionaxe estadounidense por conspiración para obter e difundir información clasificada de defensa nacional. Aceptou o acordo co Departamento de Xustiza e ser sentenciado a 62 meses de prisión, que se consideraron cumpridos polo tempo de reclusión no Reino Unido. Hai persoas que doutra maneira poderían filtrar información secreta, agora teñen moito coidado porque poden ver cos seus ollos o que vai pasar Andrew Fowler, observador da ONU, critica que o que fan os xornalistas para gañarse a vida sexa visto polos tribunais coma un acto criminal. "En certo senso, o sistema tivo éxito. Intimida ó mundo. Si tes a idea de publicar os nosos secretos, isto é o que vai pasar. Os EUA gañaron. Hai persoas que doutra maneira poderían filtrar información secreta, agora teñen moito coidado porque poden ver cos seus ollos o que vai pasar. Iso é perigoso. Temos que controlar o noso goberno. Diso vai a democracia, pero como se pode controlar ao teu goberno se non podes coñecer a verdade".