Se un total de 2,7 millóns de galeg@s están hoxe chamad@s ás urnas, apenas un cento foi visto dentro dos colexios por este cronista, que por motivos de censo -e xa postos, xornalísticos- pois tivo que percorrer toda a súa cidade para ir votar e de paso contar o que viu nunha urbe que amenceu gris, con chuvia, e na que logo saíu o sol. De contrastes vai a cousa.
Se un total de 107.723 galeg@s poden emitir hoxe o seu sufraxio por vez primeira, o cronista-paseante pode afirmar que non viu a ningún deles, o que non deixou de causarlle certa insatisfacción. Certo é que o voto da xente máis nova non é precisamente o máis madrugador, pero dentro da limitada asistencia ás urnas que puido constatar botou en falta esa presenza, a da mocidade. Porque a imaxe dos colexios deixoulle sabor agridoce, non polo feito de que o ambiente fose máis ben tímido, senón polos desequilibrios observados, que darían para moitos análises, mais aquí non se pensa facer ningunha proxección que logo a realidade desminta. Para cometer eses erros están as empresas de demoscopia, non os periódicos. Malia que tantas veces se confundan uns e outros, sobre todo en campaña.
D@s máis de 100.000 galeg@s que hoxe poden votar por primeira vez o cronista non viu ningún
![Publicidade 201821]()
Curiosamente, o colexio -hoxe tamén electoral- que leva o nome do fundador dunha empresa xornalística que así mesmo ten unha división de enquisas foi o primeiro en ser visitado polo cronista. Barrio coruñés do Castrillón. De xente traballadora, pero tamén zona moi envellecida. Notábase na afluencia ás urnas, de alta media de idade. Eran pouco máis das once da mañá. Dous vellos que se saúdan e falan algo tipo “ao final acabamos aquí os dous”, o que fai supoñer que con anterioridade chamaron de todo -e nada bonito- a todo aquel que teña que ver coa política. O cronista non pode distinguir que papeleta levan dentro do sobre, pero alberga grandes sospeitas. Non vai mal de xente para o esperado. E para o visto despois.
200 metros máis abaixo, hai outro colexio electoral, situado na sede dunha asociación de veciñ@s. Unha persoa contada cando o cronista mete a cabeza. Cando a saca, o votante sae. Aquilo fica baleiro. Busquemos noutros lugares. A todo iso, deixou de chover, xa saíu o sol, o que racha a idea do cronista de enfocar a crónica facendo mencións a aquel histórico reclamo de “anque chova, vota”, na Transición, cando o referendo sobre o Estatuto de Autonomía, en 1980. Batéronse daquela todas as marcas de abstención, pantasma que volve neste 25-M.
Porén, ao chegar ao seguinte colexio, o cronista comeza pensar que talvez a cousa non sexa para tanto. Hai bastante movemento no punto situado ao carón da praza de Catro Camiños, unha zona que foi mariñeira pero agora máis ben resulta burguesa. Baixa lixeiramente a media de idade. E os aspectos dos que se presentan ante as urnas correspóndense plenamente co referido perfil d@s actuais habitantes da contorna, malia que tampouco ten este cronista intención ningunha de facer xuízos en base á imaxe de cadaquén. Entre outras razóns porque se llas fixeran a el nin lle deixaban entrar nos puntos de votación, sería capturado preventivamente pola policía.
O aspecto dos apoderados de Vox, aos que observou polos Cantóns, é exactamente ese que imaxinan
![Publicidade 200353]()
Non ocorre tal, pero si esperta certo receo a entrada do cronista no Pazo de María Pita, que tamén exerce de sede electoral. Hai moito axente do Concello, aos que non lles parezo gustar. Se cadra, matan o tempo imaxinando perigos, en vista do aburrido que está todo. De novo, escasa asistencia, que ademais contrasta co lugar onde se vota, unha sala de exposicións baleira, o que provoca un resultado como de perfomance, a ver se a democracia vai ser iso. Antes, no camiño desde o anterior colexio a este -por todas as millas de ouro herculinas- ningún sinal de que hai eleccións, quitado un. Como casualidade simbólica, o cronista crúzase en plenos Cantóns con dous apoderados de Vox. En efecto -sinto incumprir a palabra de non xulgar aspectos- teñen esa pinta de fascistas que están imaxinando.
Chegamos ao lugar que representa na memoria do cronista o seu primeiro recordo electoral. Colexio Curros Enríquez, en Monte Alto. Alí acudiu a acompañar á súa nai en 1980, para que ela depositase a papeleta de cando o de “anque chova, vota”. Porén, fai un sol... normaliño. O “de carallo” debe ser en Oleiros, onde segundo contan as redes sociais seica está o cantante de Os Resentidos, Antón Reixa, de vogal nunha Mesa que preside Xosé Manuel Pereiro, o cantante de Radio Océano. O rock galego dos 80 feito eleccións. Non se respecta nada.
Nunha Mesa de Oleiros coincidiron como vogal o cantante de Os Resentidos e como presidente o de Radio Océano
Mais o cronista esquece as felicidades musicais e familiares de hai varias décadas cando entra na zona de votación, representativa de barrio obreiro, populoso e popular, que, nembargantes, non está ante as papeletas. Só tres persoas. Que ao marchar deixan só o cronista nun salón de actos baleiro e frío. Por fortuna, coñece a un d@s integrantes da Mesa, co que fala de fútbol, onde se coñeceron nos anos... 80. Seica hoxe todo vai para atrás. Ou non. Iso que o digan as urnas. Esas onde, uns minutos despois, o cronista tamén depositou o seu voto.
