alimentación

O sector pesqueiro denuncia unha suposta fraude na etiquetaxe dos peixes de orixe vexetal ou de laboratorio ante Consumo.

Os alimentos e bebidas non alcólicas lideran a suba do IPC galego, que se sitúa en 2,7% na taxa interanual, adiantando de novo a media estatal por unha décima.

O prezo do aceite segue a súa escalada alcista. A suba foi continuada, tamén en Portugal onde pedirán axudas ao Estado. Na Galiza, pola contra, agardan unha boa colleita.

"O problema non é de falta de comida, non é de falta de cultivos, o problema é que o pobo non ten para comprar comida", dixo Lula nun acto público desde a cidade de Teresina.

Nova edición das 'Palabras con memoria' de Ramiro Torres.

Os alimentos vendíanse no Estado español e no luso.

Alén dos 580 quilos de polbo, precisáronse 45 litros de aceite, cinco quilos de sal e dous de pemento, alén do prato típico de polbo, o de madeira, de 5,37 metros de diámetro.

O sabugueiro é un arbusto que pode alcanzar os 5 metros de altura, moi popular e doado de atopar na Galiza. Hoxe presume de ser un alimento rico en vitamina C e fósforo, prisioneiro aínda dun estigma moi apegado á tradición.

As granxas galegas cobran 10 céntimos menos por litro de leite no que vai de ano. O sindicato afirma que denunciarán ante a Axencia de Información e Control de Alimentos (AICA) e a Comisión Nacional dos Mercados e a Competencia (CNMC) esta situación.

Que non chove a gusto de todos é certo. Mentres produtores de viño e froita miran ao ceo con incerteza e medo por se as chuvias poden anegar campos e derramar a produción, as persoas afeccionadas aos cogomelos esperan treboadas continuas como as que aconteceron nos primeiros compases do verán.

A investigación ‘Avaliación de ovoprodutos mediante espectroscopía, centrifugación e filtración de fluxo tanxencial aplicado intelixencia artificial’ de Gema Manuela Puertas Hernando, debulla se realmente os ovos transmiten colesterolás persoas ue os consumen.

O abandono da actividade agraria, que acadou valores extremos nas últimas décadas, supuxo que o noso país presente un raquítico nivel de cobertura das súas necesidades alimentarias de produción vexetal. A dependencia exterior respecto a cereais, hortalizas, legumes, froitas, froitos secos ou aceite significa, ademais dun lastre para a nosa economía, quedar a expensas dos países produtores e dos mercados globais. Galicia necesita pór en marcha unha política agraria que recupere a produción propia.

Son frecuentes as acusacións á actividade gandeira de ser unha das principais fontes de emisión de gases de efecto invernadoiro. Engádense as tendencias alimentarias que denuncian o exceso de consumo de carne nas sociedades actuais por insostibles. A gandería galega é a base da nosa economía agraria e ademais conforma paisaxes e agroecosistemas. Debemos considerar os sistemas alimentarios no seu conxunto, diferenciando entre formas máis ou menos industrializadas de produción, para ver efectos diferentes sobre a súa sustentabilidade económica, social e ambiental.

Os cereais son elementos esenciais para o ser humano. Como fonte rica en carbohidratos complexos, fibra, vitaminas e minerais, deben formar parte de calquera dieta equilibrada. Durante a maior parte da súa Historia, Galiza produciu cereal diverso e abundante pero o devalo das últimas décadas supuxo unha perda do 60% da superficie dedicada. Como consecuencia, Galiza padece unha elevadísima dependencia da importación de cereais que é preciso reverter mediante a ordenación dos usos do solo e unha nova política adaptada ás necesidades reais do agro galego.

A perda da capacidade de produción de hortalizas, legumes e oleaxinosas coloca o país en situación de extrema debilidade. As políticas públicas deben considerar un obxectivo principal a mobilización das terras necesarias para recuperar esa produción e para iso han artellar unha estratexia de apoio ás persoas labregas e de investimento nas infraestruturas e solucións necesarias. Así, facilitarase a promoción de proxectos agroecolóxicos que garantan unha produción hortícola local abonda para cubrir as necesidades de consumo.

As árbores froiteiras, esas grandes ignoradas nas estatísticas do noso país, sempre xogaron un papel imprescindible na soberanía alimentaria. Non resulta doado asignar un valor económico á froita que se produce na nosa Terra porque apenas entra nas canles de comercialización habituais, pero calquera que posúa froiteiras na casa, sabe ben canto supón de aforro na economía familiar. Tamén podería supoñer un aforro enorme nas importacións de froita de Galiza; mentres todo tipo de froitos se estragan polas cunetas das nosas aldeas, a maioría dos que comemos proceden de fóra.

Recibirás de balde xunto ao xornal o caderno especial sobre soberanía alimentar, coordinado polo economista Marcelino Fernández Mallo. E, aliás, as persoas subscritoras terán de agasallo a revista de pasatempos 'A formiga no carreiro', que poderá mercar o público en xeral nos quiosques do país a un prezo de 1,40 euros.

O abandono da actividade agraria en Galicia, que acadou valores extremos nas últimas décadas, supuxo que o noso país presente hoxe en día un raquítico nivel de cobertura das súas necesidades alimentarias de produción vexetal. A dependencia exterior respecto a cereais, hortalizas, legumes, froitas, froitos secos ou aceite significa, ademais dun lastre para a nosa economía, quedar a expensas dos países produtores e dos mercados globais. Galicia necesita pór en marcha de xeito urxente unha nova política agraria que recupere a produción propia de alimentos vexetais para consumo humano.

As árbores froiteiras, esas grandes ignoradas nas estatísticas do noso país, sempre xogaron, e en menor medida seguen a xogar, un papel imprescindible na nosa soberanía alimentaria. Non resulta doado asignar un valor económico á froita que se produce na nosa terra porque apenas entra nas canles de comercialización habituais noutros produtos, pero calquera que posúa froiteiras na casa e aproveita o que elas nos dan sabe ben canto supón de aforro na economía familiar. Tamén por extensión podería supoñer un aforro enorme nas importacións de froita de Galiza. Mentres todo tipo de froitos se estragan polas cunetas das nosas aldeas, a maioría dos que comemos proceden de fóra.