O segundo disco de Bala chámase Lume (2017). E un incendio é o que provoca sobre o escenario este dúo de guitarra e batería. A súa aliaxe de hardcore metálico, punk pétreo e electricidade acoirazada coas vísceras á vista impacta a propios e estraños. Tan estraños que xa xiraron por Australia, Estados Unidos ou Xapón.
Se existe unha poética singular na música galega posterior a Os Resentidos, é a de Xurxo Souto (A Coruña, 1966). Responsábel intelectual desa inaudita colisión entre punk rebelde e canción popular chamada Os Diplomáticos de Monte-Alto, da súa pluma e voz saíron auténticos himnos subalternos, de orgullo rururbano e conciencia arroutada, onde se celebraba a vida dos de abaixo.
É unha das propostas máis singulares e arriscadas das músicas populares contemporáneas: a vasca Maite Arroitajauregui, Mursego. Este sábado presentará no Centro Galego das Artes Contemporáneas de Compostela o seu último disco, 100% Oion, dentro do festival Escenas do Cambio.
A traxectoria do pianista e compositor Nani García (A Coruña, 1955) abala entre dous territorios: o do jazz e o do cinema. Fúndense no seu último disco, Cinematojazzía, que este sábado, 3 de febreiro, presenta no Garufa Club, da Coruña.
Son un dos segredos mellor gardados do pop galego. Ou non tan gardados: desde hai algo máis de dous anos, Oh Ayatollah prodíganse polo país. Mais esta sexta feira, estrean o seu primeiro disco longo, Volve a canción protesta, arroupados pola plana maior da escena na Sala Capitol de Compostela.
O primeiro disco de Atrás Tigre publicouse en 2017. Fainos saír sucede nun lugar bretemoso, en que a herdanza do pop británico melancólico bate con ecos shoegaze ou as derivadas máis amábeis do post punk. Olalla Cociña (Viveiro, 1979), tamén poeta, é a responsábel de teclados e voces da banda.
Foi talvez a voz máis salvaxe da poesía dos 90. Os seus textos relataban vidas periféricas en pequenas cidades grises, o traballo como condena e explotación, unha rabia existencial sen concesións, pouca esperanza. Aquela ollada directa, dura e sensíbel a un tempo, ocupou tres libros de poemas, un de relatos e unha novela. Despois esvaeuse. Agora, Kiko Neves (Ponteareas, 1969) regresa, mais ao vivo e con músicos á beira.
Aires de Pontevedra é o título do espectáculo musical creado por Oscar Ibáñez a partir do seu último traballo discográfico: Aires de Pontevedra. Homenaxe a Ricardo Portela - 25 Aniversario Pasamento. Nel, Ibáñez recolle a tradición e singularidade musical do gaiteiro de Viascón, mestre e pioneiro da gaita contemporánea, Ricardo Portela.
Non é o instrumento máis habitual como protagonista dun disco. E porén poboa, discreto, multitude de obras folk, bluegrass, rock americana, ou portuguesas. A Fernando Barroso (Ferrol, 1979) parece non importarlle contradicir a tendencia: o seu novo traballo, Live at Silence Lovers Club, orbita en 12 pezas arredor da mandolina.
Veteranos de mil batallas de rock avanzado, músicos de probada prestancia e olfacto inquedo, Malraio é o tenso proxecto co que se presentarán, esta sexta feira na Gentalha do Pichel de Compostela, nomes coñecidos da escena da cidade. “Xuntámonos por necesidades de tipo psicolóxico”, explica divertido Roi Fernández, baixo e voz da banda, “era mellor un grupo que irmos a terapia”.
A entidade é un dos núcleos da AJA-Portugal, cuxo obxectivo é divulgar o legado do cantautor, e ofrecerá unha batería de eventos no próximo sábado 27
Pablo “Sax” F. Sinde naceu en 1967 en Remkum - Oosterbeek (Holanda); “un lugar arrasado polos nazis”, lembra. Este saxofonista autodidacta (soprano, alto e tenor) curtiuse como músico de rúa, percorrendo a península e parte de Europa, ao tempo que foi colaborando con grupos de rock-blues-jazz e diversos proxectos artísticos.
Uxía (Sanguiñeda, Mos, 1962) é unha estrela, tamén literalmente, das músicas galegas de raíz. Porque ao seu redor hai unha órbita pola que circulan intérpretes, instrumentistas, proxectos colectivos, aventuras individuais, entusiasmos de todo tipo. Ademais de exercer a crítica no Diario Cultural da Radio Galega, o seu labor como ponte cultural, nomeadamente co mundo musical en lingua portuguesa, fai parte esencial da súa personalidade artística.
O músico Seso Durán (Marín, 1969) intérnase por territorios inexplorados, pescuda na combinación de linguaxes antes non artelladas, asómase a audiencias inéditas. Son da memoria (2017) é o disco no que, a partir do “rock americano da Costa Leste”, se debruza “sobre o que aconteceu tras o golpe de 1936. As vítimas, os verdugos, os lugares, o cable eléctrico que conecta o pasado co presente”.
Extraer a música clásica e académica dos palacios da ópera e transportala ás rúas, é dicir, achegala á xente, é obxectivo confeso da Orquestra Vigo 430. Para cumprilo, esta quinta feira, 14 de decembro destinará seis dos seus intérpretes a mercados, prazas e outros “puntos concurridos” da cidade. “Queremos eliminar as barreiras e prexuízos que moitas veces temos en relación á música clásica”, afirman.
Mar Catarina (Pontevedra, 1988) fai parte dalgúns dos máis interesantes proxectos do pop galego e en galego. Fotógrafa e teclista, participou no disco Postal (2016), co que Chicharrón -banda de base en Carballo- levou a melancolía eléctrica a lugares descoñecidos para a música en galego. Na actualidade centra os seus esforzos musicais en Esposa, que este ano debutaron co contaxioso pop punk de Xardín interior.
O quinto álbum do porriñés saíu á venda o pasado mes de setembro e conta coa colaboración dunha quincena de músicos
