Hai uns meses, Fermin Muguruza pendurou nas redes sociais unha fotografía de 1999 en que aparece abrazado a Joe Strummer. Na imaxe, Muguruza viste unha cazadora co logotipo da banda de rock industrial Nine Inch Nails. Case vinte anos despois, a iso remite a defensa ao vivo do seu novo proxecto: a electrónica industrial, marcial por intres, que avisa do agónico estado das cousas.
Oito festivais de música veñen de constituír a asociación Festivais de Galicia. O seu obxectivo, garantiren “a seguridade, a cualidade, a sostibilidade ambiental” dos encontros e “concretar un discurso que, desde hai unha década, se move no sector”.
A Fermin Muguruza non hai fronteira que se lle resista. Para atravesar a última, acompañouno o dúo catalán de “electrónica de combate” The Suicide of Western Culture. Este sábado 26 de maio, ás nove da noite na Sala Capitol de Compostela, expón as conclusións da travesía: o disco B-Map 1917+100.
Ao redor de vinte mulleres de todos os ámbitos da música galega tomaron parte da xornada organizada pola área de Cultura da Deputación da Coruña no marco do programa “A Cultura é un dereito”. Acordaron o documento “Cara aos lentes violetas na música” para reivindicaren igualdade.
A quinta edición dos premios Martín Códax da música, organizada pola asociación Músicos ao Vivo, entregou onte as súas 18 distincións. Fíxoo nunha gala no Pazo da Cultura de Pontevedra en que a nova voceira da organización, a cantante Sonia Lebedinsky, reivindicou a música como lugar de encontro, traballo, ilusió e militancia.
Poucos territorios hai máis distantes que o da música electrónica e o da tradicional. Porén, existen valentes que procuran vías de aproximación a unha zona mestiza, onde convivan folclore e sintetizadores. O primeiro disco de Baiuca, Solpor (2018), é unha das máis acabadas tentativas.
O repertorio vivo de taberna e romaría débelles non poucos favores. Nos seus discos, sete contando o acabado de publicar Inda canto!, recolleron e popularizaron e espallaron tonadas e coplas tradicionais. Treixadura conservan os mesmos obxectivos: “Manter as melodías coas que os nosos gaiteiros animaron festas e romarías”.
Rock duro, dese que sobrevive a modas e tendecias de toda especie, e letras de aspiración poética conforman o método de Nuada. Son a banda gañadora da segunda edición de Eclosom!, o certame de músicas emerxentes que convoca o centro social compostelán A Gentalha do Pichel.
Até hai un par de anos a traxectoria de Rosalía Fernández Rial (Carballo, 1988) estaba cinguida á poesía, sen que por iso esta deixase de manter camiños abertos a outros ámbitos. Dan boa mostra diso as referencias musicais dos seus primeiros libros (En clave de sol, 2009 e Átonos, 2012), a perspectiva escénica dunha poesía con lazos dramáticos (Vinte en escena, 2012) ou a proposta performativa que aparece en obras como Contra-acción (2016), obras individuais que se completan con proxectos colectivos, fusións artísticas e colaboracións nas que a presenza e o corpo acaban por tomar un protagonismo pouco habitual. Algo que tamén aparece no ensaio Aulas sen paredes de 2016 e que, dalgunha forma, acaba por filtrarse en Bonus track, o seu primeiro proxecto narrativo, editado por Galaxia. Eis un extracto da entrevista publicada no Sermos Galiza 293.
Desde As arpas de Breogán (2012), Rodrigo Romaní (Noia, 1957) non publicaba disco ao seu nome. Para este cuarto disco volve procurar inspiración na poesía de Avilés de Taramancos -en 2003 gravou Cantos Caucanos- e titula cun verso do poeta: Fíos de ouro no ár.
Adriana Calcanhotto (Porto Alegre, 1965) é um dos últimos elos na longa e viçosa cadeia da Música Popular Brasileira (MPB). Vinte discos, três deles dedicados à música infantil baixo o pseudónimo de Adriana Partimpim, pontuam uma trajetória em que se misturam samba, bossa nova, pop ou baladas.
As cancións da tristura de Vinicio Capossela posúen unha perspectiva singular: ollan o mundo desde abaixo. Desde o traballo campesiño da Irpinia, no sur de Italia, e desde a empatía co canto popular dun Matteo Salvatore. Desde os que sofren a historia nas costas, ao cabo. Capossela presentará, por primeira vez na Galiza, o seu folk subalterno nun concerto este sábado no Teatro Jofre de Ferrol.
Oito anos despois de Sós, Mercedes Peón (Oza dos Ríos, 1967) regresa ao disco. Deixaas titúlase o seu quinto traballo, que se publicará o vindeiro 27 de abril.
Da guitarra de Miguel Mosqueira (Lalín, 1982) proceden algunhas das máis inconfundíbeis melodías do pop galego contemporáneo. É un dos tres membros fundadores que resisten en Ataque Escampe, organizados en 2001 e responsábeis dunha cromática e singular traxectoria. Entre o infrarock acústico dos inicios e o tropicalismo agridoce do último traballo -Primeiros Bicos (2017)-, a banda pecorreu as estradas principais e secundarias da música do país.
Bob Dylan non é Bob Dylan. É un medio, non un fin. A súa progresiva disolución no magma das músicas de raíz do territorio actualmente coñecido como Estados Unidos é un regreso a casa. Media vida como un rolling stone, a outra media á procura de comprender o folclore, os seus misterios, os seus mecanismos. O pasado sábado ofreceu en Salamanca o primeiro dos seus concertos no Estado español e confirmou a súa penúltima metamorfose.
Silvia Penide (A Coruña, 1979) navega entre varias augas. Canción de autora, pop acústico, ás veces certo folk anglosaxón. Tres discos e unha interminábel secuencia de concertos por toda Galiza e parte do exterior apontoan unha traxectoria cuxa última estación chámase Todo pintado de plata (2016).
Uma das grandes figuras contemporâneas do fado, Ana Moura, visita Galiza esta fin de semana. O sábado 10 de março atuará em Ferrol, no auditório, e o domingo 11 no Paço da Cultura. Apresentará o seu disco Moura, publicado em 2015, o último dos seus seis trabalhos.
Entre os três ou quatro mitos vivos da canção brasileira conta-se Chico Buarque de Hollanda. Autor de 38 discos, romancista reconhecido, empregou a música popular do seu país para transmitir uma elaborada lírica, tensa, crítica, em luta contra a ditadura, e de amplo voo literário. O vindouro Junho regressa aos palcos portugueses após anos sem os pisar.
A tal altura, Magín Blanco (A Rúa, 1960) fixo practicamente de todo na música galega. Con La Rosa, engadiron delicadeza pop blues aos estertores da movida. Os seus catro elepés son pezas de culto. Compartiu sensibilidade folk cos ourensáns Burgas Beat no fermoso Clic (2008). Desde hai anos, as cancións para crianzas centran os seus labores.
A conexión entre a música e as matemáticas é obxecto habitual de pensadores e intérpretes. Nun terreo próximo investiga o pianista de jazz Abe Rábade (Santiago de Compostela, 1977), pero desta volta como fotógrafo e poeta. A súa segunda exposición no mundo das imaxes, Na Fronteira do Espello, xunta fotos e versos derivados da súa experiencia como compositor.
