Diana Kurich: "Non podes vivir da poesía, polo tanto o que fas dela é unha arma nun cachiño do mundo"

—Sen desvelar demasiado, que está preparando para o Festival da Poesía no Condado? O que vai esperar a xente é sorpresa. Hai unha recuperación da poesía porque a inspiración para o meu poemario, Feitas ao sisel (Editorial Caldeirón), baséase nas cantigas documentadas entre 1700 e 1850. Son coplas tradicionais galegas, recollidas por un señor, aínda que en realidade saíron da boca de mulleres. As nosas anónimas valentes. O que fixen foi peneiralas e estiralas até convertelas nun poema máis actual. Levarei poemas deste poemario, así como algún poema que quero recuperar de Luz Fandiño. Ela era unha imprescindíbel dentro do festival. Este evento é un dos grandes referentes no mundo da poesía, do activismo e de militar e espallar a cultura fóra das grandes cidades. O Condado sempre é un referente a moitos niveis. —A súa poesía caracterízase por repensar a sociedade. Si. Seguimos a mesma liña activista. A min tamén me gusta moito facer activismo na rúa, non só entre as páxinas. Algo que se demostra tamén no momento no que desde o festival deciden pór Palestina no centro, ao contrario do que acontece noutros eventos, ben a nivel mundial ou ben a un nivel máis pequeno. —Como vive da poesía hoxe en día? Non podes vivir da poesía, polo tanto o que fas dela é unha arma no cachiño do mundo que che deixan mover. Na medida do posíbel e con toda a humildade do mundo. Intentas expresarte, mais tamén facer un pouco de revolución literaria. Miña nai ten 82 anos e é analfabeta funcional. Un día que iamos camiñando, aínda que se refería a outras cousas, díxome: "Por que xogas a ser poema se ti sempre fuches verso libre?". E aí sempre digo o contrario, creo que verso a verso, area a area, podemos facer un gran poema revolucionario. Non sei se son capaz de mover tanto como me moveron a min, mais eu sempre digo que non somos nin as primeiras nin as últimas. Somos as do medio. Pasamos o testemuño o máis limpo posíbel para que as seguintes poidan ter un mellor camiño. Pensar que podes facelo todo soa, ademais de ser moi prepotente, non iría en consonancia coa liña ideolóxica que marcamos: o común, o colectivo, a sororidade, os coidados, a interseccionalidade... Que para min está todo resumido na palabra transfeminismo. Camiñar sempre da man e sempre aprendendo, que é no que estamos. —En que está traballando na actualidade? A nivel poético estou traballando nun libro, que imaxino que verá a luz o ano que vén. Non podo desvelar moito, mais si que podo dicir que eu non abandono a man de quen me deu de comer. Estou documentándome, informándome e escribindo. Cada poema ten moita parte da persoa que o escribe, mais precisamente porque non comemos disto, creo que tamén temos a posibilidade de transformarnos a nós mesmas mentres imos avanzando na escrita. O meu proceso non o vexo tanto a nivel persoal como na escrita. Non me recoñezo nos poemas que escribía, mais si que recoñezo que era eu quen escribía, a emoción que fixo que escribira iso. Reivindico a capacidade que temos de ir mudando. Por outra parte, fixemos un espectáculo co poemario Feitas ao sisel, que xa presentamos en Santiago e en Cangas. É un espectáculo danzado, porque este poemario foi bailado antes que escrito. Acompáñanme Loaira Lázare, Patricia Gamallo, Inés Mirás, Carme Campo e Arantxa Alfaia.