Lucía Cernadas: "A poesía é un xénero con certo prestixio e capital simbólico, e cunha aura requintada"

—Como está preparando a súa intervención no Festival da Poesía no Condado? Alén de celebrar o propio día do festival, publican unha antoloxía con textos das poetas convidadas. Polo tanto, ese día recitarei os dous textos que enviei para a antoloxía, inéditos para esta. Como o tema do festival é Palestina, fixen unha especie de díptico que trata dese tema. Tamén estabamos falando entre as compañeiras de facer algo xuntas. Confeso que se me fai complicado escribir 'por encargo'. Facerlle xustiza ao tema que che dan, ás veces, é bastante complicado. E tamén hai que ter un equilibrio, porque hai que facer un traballo digno para a ocasión, mais que non deixe de ser un texto teu. Lévame máis tempo que cando non me dan un tema, aínda que o proceso é máis ou menos parecido. Hai unha certa combinación de palabras, ou unha asociación, que me chama a atención e vou pouco a pouco desenvolvendo. Ás veces tamén fago o contrario: escribir moito, case como escrita automática, e despois ir podando. Estou bastante contenta co resultado para o festival e tamén é certo que o teñen moi ben organizado porque xa é un modelo que está rodado e traballado. Tes bastante tempo para ir rumiando. —En xullo tamén presentou 'O corpo é umha promessa'. Estes tres últimos anos estiven traballando de lectora de galego na Universidade de Oxford, polo que cando saíu o poemario eu aínda vivía alí. Vía que a xente me etiquetaba en cousas nas redes e que me chegaban mensaxes, mais non cheguei a velo fisicamente nas librarías até varios meses despois. A primeira presentación que fixemos foi en Oxford, organizada por min. Eu non o tiña moi claro, mais amizades miñas de alá animáronme e en colaboración coa asociación Oxford Poetry Library sacámola adiante. Acompañoume Patrick Loughnane, un amigo meu tradutor de galego ao inglés, e tivo súper boa acollida. En parte é lóxico, porque había moitas das miñas amizades e alumnado; o círculo que eu fun creando neses tres anos arredor do galego. É un público moi motivado e co que podes contar. Na Galiza, polo momento, só fixemos esa presentación de xullo en Numax (Santiago), que tamén foi súper linda porque estiven acompañada de Berta Dávila e Arancha Nogueira. A acollida está sendo moi positiva e agardo poder facer máis presentacións. —Cal é a súa visión de poeta sobre esta disciplina? Teño unha posición ambivalente. A tese de doutoramento que estou facendo agora é sobre poesía, entón vexo as cousas desde o filtro da miña investigación. É certo que pode ser un xénero con menos visibilidade, e iso correspóndese con menos vendas, mais non é unha particularidade da poesía galega. Acontece na maioría da poesía escrita. É un xénero que tamén ten un certo prestixio e capital simbólico, polo que tamén ten esta aura requintada. Eu non o vería como un problema, senón como unha característica. Obviamente hai outro tipo de linguaxes poéticas que poden ser maioritarias, como o slam, ou incluso as regueifas. Gústame velo desde a perspectiva das pezas que están enriba do taboleiro de xadrez. Actualmente percibo que hai certas editoras ou proxectos que intentan aproveitar esa característica de ser minoritaria. En vez de pretender que a poesía sexa un best seller, o que fan é xogar as cartas do libro como un obxecto máis precioso e artesanal.