Por que se fose militante votaría que non

A sinatura do preacordo sobre o financiamento abre moitas dúbidas sobre a aplicación, dado que os socialistas atravesaron o que dicían ser liñas vermellas até hai pouco. Aos republicanos pídenlles un acto de fe, nuns momentos clave para o futuro de Catalunya e nos que un erro será pagado por todos. Os socialistas asinaron o preacordo con ERC, no que ceden nunha serie de puntos no campo do financiamento, que sorprenden o observador de todo o que se foi dicindo estes últimos días. Agora poñen en bandexa de prata aos militantes unha formulación que non retoca practicamente o que se pedía no financiamento singular presentado polos republicanos, que o definían de "máximos". Como no xadrez, colocaron un peón en sétima fila, a piques de coroar, mais que non se converterá en dama até que o señor Illa non teña o poder. Por iso o silencio das filas socialistas é absoluto e non queren dicir nada até que obteñan o que queren. Si é certo que os disidentes habituais xa puxeron o berro no ceo pola suposta traizón á igualdade dos pobos españois que fan en Barcelona e Madrid, e todo para colocar un presidente nunha comunidade. Quizais non queren ver que se trata dunha comunidade, que é a máis prezada pola cúpula do partido: Catalunya. Cousas que non se din Mais, lendo ben o preacordo, dáste conta de que as cousas máis importantes son as que non se din e que sairán tan pronto como se acabe a investidura ou nos meses que se dan de tempo no documento que asinaron para pór en marcha iso que prometen. Sigo pensando que o plasmado no preacordo non o farán nunca. Porque haberá unha serie de obstáculos difíciles, que non se plasmaron, e que, nalgún caso, móstranse coma se fosen un obxectivo fácil de alcanzar. Creo que se pide aos militantes de ERC un acto de fe, pensar que si, que esta vez cumprirán. Como sempre... No caso da captación dos impostos dáse un prazo para ilos arranxando, empezando polo IRPF até 2026. Aquí hai que pensar que hai que tocar leis tan importantes para España como a de financiamento das autonomías. Ademais, co obxectivo de implantar este novo sistema de financiamento singular para Catalunya, haberá que formalizar o acordo durante o primeiro semestre de 2025 na comisión bilateral entre o Goberno da Generalitat e o do Estado español. E quen defenderá as melloras para Catalunya será xente do PSC, que está ás ordes do partido de Madrid. Alguén cre que se fará, cando o PSC nunca estivo nesta sintonía? Lembremos, cando menos, o seu papel no procés e no 155. Por iso creo que se pide aos militantes de ERC un acto de fe, pensar que si, que esta vez cumprirán. Como sempre... A portavoz de ERC, Raquel Sans, dicía hai uns días que entendía o escepticismo de moitos militantes, tras os sucesivos enganos de Madrid en Catalunya. E tiña razón. Por que agora ten que ser diferente? España necesita o diñeiro que "recada" coa redistribución complexa do diñeiro catalán para manter funcionando unha serie de comunidades. Os famosos 20.000 millóns de euros, agora cederánnolos? Que gañan a cambio se xa obtiveron a Presidencia da Generalitat? A semana pasada aínda viamos como a consellera Mas explicaba que no ano 2022 foramos a terceira comunidade en contribución ao Estado español e acabaramos sendo a décimo cuarta á hora de recibir financiamento per cápita. E isto é un feito que foi pasando ano tras ano. Tamén explicaba que no ano 2023 Catalunya fora unha das comunidades máis castigadas coa execución dos investimentos do Estado español, dado que tan só chegara o 45% do diñeiro orzado, mentres Madrid superaba de súpeto o orzamento inicial e recibía 2,5 veces máis diñeiro que Catalunya. E iso, tamén, ano tras ano. Cantas veces se dixo? Cantas se protestou? E, aí, apuntouse todo o mundo. Mais non se arranxou nunca, porque, sinxelamente non queren que sexa así. Agora será diferente polo preacordo? Levántannos a camisa desde tempos inmemoriais e iso non cambia por unha sinatura ou polas mil promesas que nos foron facendo. Sans tamén dixo, en favor do preacordo: "A independencia é máis fácil cando tes a chave da caixa que cando non a tes. Iso a militancia pódeo valorar en positivo." Mais, de que chave fala? A chave tena quen decide finalmente. Até agora sempre estivo en poder do Estado español, en todos os pasos que se deron. Hai moitos anos que facemos o pase. Agora parece que se nos pon outra oportunidade por diante. Eu non ma creo, xa son demasiadas mentiras e demasiados anos apoiándoas. Mais, neste caso, o que nos xogamos é moi serio: dar a Presidencia da Generalitat a unha persoa que non demostrou nunca nada de nada para que Catalunya estea onde debe estar. Xavier Trias advertía de que Salvador Illa non era de fiar: "Moi boa cara, moi bos xestos, pero cravaravos sempre unha puñada por detrás". Que non volva pasar... Os militantes de ERC teñen a palabra esta sexta feira.