Teresa Seara: "É o momento de que 'A vixilia do bosque', de Manuel Álvarez Torneiro chegue á xente"

De onde xorde a idea de publicar os cadernos inéditos de Manuel Álvarez? El xa publicara obras anteriores coa editorial Kalandraka e eu considerei que eran obras que non podían quedar só para min. Estes libros eran un agasallo, mais tamén era a nosa dinámica de traballo. El non tiña ordenador, polo que manuscribía todo. Eu pasaba todo a ordenador e sobre esa copia el facía as súas correccións. Eu tamén corrixía algunhas grallas e comentáballe algunhas ideas relativas a algunha rima interna ou similar. E ese documento, cos cambios, trasladáballo á editorial. De todas maneiras, cando el me enviaba os libros xa estaban feitos: traía título, as partes divididas, citas, poemas ordenados... O meu traballo era mínimo porque eses orixinais xa estaban moi pensados e xa eran enviábeis á editorial. Este ano publicouse A vixilia do bosque, unha obra que el non chegou a ver revisada. Efectivamente. Está sendo un proceso agridoce porque significa lembrar a súa falta, mais tamén é un privilexio volverse atopar cunha palabra tan rica, cunha mensaxe tan pensada. É un legado que el deixa aí. Estas son as súas últimas obras, nas que condensa moito máis a súa lingua, o que quere transmitir. Claro, é triste porque eu xa non podo falar disto con el, mais en certa maneira segue estando aí. Segue estando moi vivo. El era moi consciente de que estaba no remate da súa vida e así o di en moitos dos poemas, mais non o vivía con angustia, senón coa serenidade dunha vida vivida, dun proceso natural no que estamos todas as persoas. Para el estes poemas eran unha forma de decantación, de deixar aínda máis a súa mensaxe. Era un traballador incansábel e nestas últimas obras trata de facer uns poemas máis lixeiros en aparencia, pero máis densos en canto á mensaxe. Quedan aínda máis cadernos inéditos pendentes de ser publicados? Si. O que ocorre é que imos con moita calma. Agora mesmo estamos acompañando A vixilia do bosque e Travesía del conocimiento, as dúas obras que inauguran a colección Ut Pictura Poesis en Kalandraka. A raíz disto tamén se fixo a exposición Don da mirada na libraría Biblos (Betanzos) coas colaxes que el me enviou. É o momento de que A vixilia do bosque chegue á xente, que a desfruten, e logo xa se verá. Clave de bóveda, o primeiro caderno inédito, foi publicado en 2020 e pouco despois chegou a pandemia, polo que se paralizaron todas as presentacións. Coa inauguración da exposición en Biblos houbo moita xente que soubo do que estabamos a facer e mostraron interese, e a idea é retomar as presentacións de A vixilia do bosque unha vez que remate o verán. Na exposición Don da mirada foi a primeira vez na que as colaxes de Manuel Álvarez foron mostradas ao público, non si? Efectivamente. Cando Kalandraka tivo a idea de inaugurar a colección Ut Pictura Poesis querían que as obras fosen sempre acompañadas de ilustracións, polo que propuxen facelo coas colaxes que el xa fixera. O feito de ter expostos os seus orixinais sería un soño cumprido para el, que por desgraza non puido ver. Desde que eu o coñezo, facía estas pequenas obras para agasallar ás súas amizades. O seu soño era ser un bo artista plástico, mais non puido formarse, polo que todo o que facía era autodidacta.