teatro

Marta Pazos (Pontevedra, 1976), directora de escena, recibirá o Premio de Honra Roberto Vidal Bolaño da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia após un ano no que estreou dúas óperas –unha delas, A amnesia de Clío, a primeira galega de gran formato do século XXI–, un espectáculo nos límites do teatro –Hemos venido a darlo todo–, realizou a escenografía para a última produción do Centro Dramático Galego –Neorretranca e posmorriña– e comezou a ensaiar outra obra para o Centro Dramático Nacional. Pazos e a súa compañía, Voadora, están en plena efervescencia de proxectos e éxitos, transformadas nun dos valores máis seguros da escena galega.

Tamara Canosa é a directora de Liberto, a primeira montaxe de Marelas Producións, cun elenco formado por Rocío González, Cris Iglesias e Lucía Aldao. A obra foi quen de situarse na primeira liña de saída dos Premios María Casares, aspirando a sete galardóns entre os que están os de mellor espectáculo, dirección, actriz principal e secundaria e música orixinal. Posibelmente unha sorpresa para unha obra dura, que conta a historia dunha nai que recibe a noticia de que o seu fillo nacerá con danos cerebrais irreparábeis e que enfronta a certeza de que o mellor que lle pode suceder é morrer.

Os clásicos son armas de dobre fío. Se dunha parte ofrecen elementos máis ou menos fixos e unha tradición coa que tratar de dialogar, tamén supoñen un reto á hora de incorporar elementos novos e interesantes.

Acarreira de Sther F. Carrodeguas parece marcada para sempre pola pegada do teatro, unha perspectiva que volve estar presente nesta nova obra.

F acendo valer un xa longo compromiso coa edición do teatro galego, Laiovento recupera neste volume a peza Unha corrente salvaxe. 

O teatro foi un xénero cultivado con agarimo por Carvalho, e nel experimentou avances formais da escena europea da súa época –simbolistas e expresionistas, mais tamén fórmulas moi próximas ao teatro do absurdo– achegándoas á tradición galega.

Ofeminismo e os feminismos ocupan páxinas nos diarios, minutos nas televisións, horas nos debates. Era cuestión de tempo que alguén trasladase ao teatro as múltiplas polémicas que se dan no seu interior, as disidencias, as heterodoxias, os enfrontamentos: todo o que indica que un movemento de emancipación está vivo e que xera un pensamento variado e multiforme. 

"Estades facendo historia, o que facedes aquí non se está a facer en ningún outro sitio do mundo". Guillermo Heras, presidente da Asociación de Directores de Escena de España, dirixíase así a asemblea do I Congreso Internacional do Teatro Galego, que decorreu en Santiago a principios de mes, referíndose á capacidade da profesión teatral galega de adiantarse aos tempos, de tratar de ver máis alá da crise pandémica que semella ameazalo todo para debater sobre como debe ser o teatro da próxima década. 

O teatro debe falar do que pasa fóra do teatro, comentar as cousas que lle van preocupar ao público antes e despois da función.

Se en Dinamarca hai máis porcos que persoas, o lóxico é unir esa anomalía coa pouco metódica dúbida do príncipe dinamarqués por antonomasia, Hamlet: ser ou non ser pode conformar unha cuestión que se xogue nun mapa de aldeas abandonadas. 

Ás veces teorizamos demasiado. Ou máis ben, ás veces confundimos a teoría coa realidade, o cal é algo así como confundir o mapa co territorio. 

Contra todos os prognósticos que agoiraban medo e desinterese, os festivais de teatro e artes escénicas que se celebraron no mes de xullo supuxeron unha afirmación da cultura contra a morte.

A regra maniféstase cunha dolorosa evidencia nestes días de feche universal: o teatro gravado, virtual, ou reproducido por calquera medio, non pode substituír a experiencia real que supón o encontro dun actor e un espectador no mesmo espazo.

Liberto, con sete candidaturas, é a obra favorita nos Premios de Teatro María Casares. 

Fálase moito nestes días da novela A peste. Non se fala tanto do texto que lle serviu a Camus de punto de partida para a súa obra. 

A danza tardou moito en lograr o beneplácito das elites culturais porque o seu principal argumento procede do corpo. 

A eterna historia do boy meets girl, pero contada para a infancia, sublimando a carga erótica e transformándoa nunha competición entre o novo e o vello que lembra –música e vestiario mediante– o xa clásico Grease. 

Prazo aberto até 12 de febreiro de 2021, con 7.000 euros en xogo

A resolución das axudas á creación escénica convocadas pola Axencia Galega das Industrias Culturais deixaba este 2020 fóra varias compañías con máis de 30 anos de traxectoria, segundo denunciaba esta semana a Academia Galega de Teatro. Os cambios nas bases, que deixan de lado a valoración obxectiva das profesionais artísticas (agás a dirección), xa levan tempo provocando malestar no sector, que atravesa un momento especialmente crítico polo impacto da Covid-19.

A Axencia Galega das Industrias Culturais (Agadic) tamén comunicou que Esther F. Carrodeguas e Carlos Losada-Galiñáns foron merecedores dos Barriga Verde nas modalidades de teatro de monicreques para adultos e crianzas, respectivamente.