O relato de verán: 'A maxia da avoa' (II)

Se a avoa vise hoxe como as mulleres aleitan na rúa ás crianzas de seguro que lles metería unha castaña pilonga no peto, para non chamar polo mal. Creo que na súa época a xente sufriu moito de somatización, esta síndrome especificamente cultural. Sen dúbida o corpo absorbe o estrés social e manifesta síntomas de padecemento, pouco avanzamos, xa que hoxe en día, posuímos outros males. En canto a protección dos animais e sobre todo as vacas, ela falaba da devoción de San Antonio, das pingas de auga bendita e das tres voltas ao redor do animal. Concluía a cerimonia con palabras de agradecemento, para rematar bicando a pedra negra que levaba no peto do mandil. Quero entender que a maioría das veces era queratoconxuntivite infecciosa, a enfermidade típica do gando vacún, que minguaba a visión e tamén afectaba outros aspectos da saúde do animal. Remato contando que na porta da súa casa, penduraba unha ferradura, no seu caso atopada, Disque para que podan ser de protección debes atopala ou roubala. Teño unha imaxe moi nítida que me emociona particularmente e son as mans da miña avoa entrelazadas, repousando plácidas no colo, mentres descansaba nunha cadeira colocada no seu corredor sito cara o norte, agardando a que chegara o solpor. Cantas veces desexei en rubir polas súas pernas sen darlle tempo a reaccionar para poder tocarlle o seu cabelo de moura a apertala! Cantas veces soñei con collela das mans e xogar a algo, cantas veces quixen esas mans como acougo! Pero a avoa Rosa, non era unha muller de dar afecto, non por que no expresara amor, senón por que o facía de maneira distinta, ela dábame castañas, cantábame, ensinábame cousas e falábame dos pretendestes que tivo e rexeitou. Cada vez que a penso, sinto unha pelota oprimíndome o peito. Parece que aínda a vexo na casa, na súa casa, no que agora é a miña casa. Dáse a volta, por que me escoita e déixame subir ao seu colo, límpame as bágoas e os mocos coa manga da camisa. Estira as mans ofrecéndome un pano que saca do peto do mandil, onde tamén gardaba a medalla da virxe de Fátima de plástico rosa, que lle trouxera eu, onde tamén se atopa unha cabeza de allo e todo convive nese "bulsón", como ela lle chamaba. A continuación pasa as mans polo meu ombreiro e decato un acougo instantáneo e teño a sensación de estar voando, síntome liberada! Entrelazamos as mans e a avoa exclama: —“Tes mans de señorita, como as das rapazas das películas ” —De mestra avoa, dise de mestra! Daquela emociónome e non quero pechar os ollos para evitar que desapareza a súa imaxe. Pregúntolle se lle gustan os cambios que fixen na que agora é a nosa casa e dígolle: —Ves avoa, fixen caso das túas palabras e non deixei que a vivenda quedara baleira tampouco a deixei caer, nin permitín que se tocase unha lumieira, por que entendín o valor que tiveron para ti cada unha destas pedras, das que hoxe penduro, como ti o facías, herbas, as mesmas herbas que coido e semento onde tiñas a figueira, de seguro que lucirían mellor unhas roseiras, pero preciso seguir mantendo a túa esencia, bótote tanto en falta! —Xa ves avoa. Na cociña puxen a biblioteca. Adoito a preguntarme se no futuro a miña filla lembrará esas mans, as mans da súa bisavoa, as mans que amasan o pan na foto da sala. Tento descifrar si entenderá nuns anos que estas miñas mans que agora tanto a acubillan, que tanto a aloumiñan van ser tamén mans de vella. —Recoñecerás fillas as manchas escuras, os sucos profundos, as veas inchadas e a pel engurrada no reflexo das túas propias mans, das mans da bisavoa, da avoa, da túa nai? Lembraraste ti da lingua de boi? [Continúa esta quinta feira]