teatro

Para o xurado do premio Mondoñedo 10 na modalidade de teatro, Nome: Bonita, de Vanesa Sotelo, é a mellor peza dramática galega dos dez últimos anos. “Revela unha voz dramática moi sólida caracterizada por un lirismo que entronca coa dramaturxia do mindoniense Álvaro Cunqueiro”, sinala o fallo.
 

Ese relato de iniciación á vida adulta, épico e alegórico como adoita o seu autor, que se titula Arnoia, Arnoia (1985) será circo. O Centro Dramático Galego, en coprodución coa compañía Pistacatro e baixo a dirección de Quico Cadaval, estrea esta quinta feira 11 de outubro a adaptación da obra de Xosé Luís Méndez Ferrín, subtitulada O circo da casa pequena.
 

É unha das citas clásicas da escena galega. Esta sexta feira comeza a 27ª edición do Festival Internacional Outono de Teatro de Carballo. A programación, centrada “na igualdade, no lecer e na incorporación da mocidade ao mundo do teatro”, estenderase ate o 31 de outubro.
 

Xan Cejudo pertencía a esa xeración de pioneiros que construíron os alicerces do teatro profesional galego. Nado na Coruña, os seus primeiros pasos na escena deunos co grupo O Facho, nos anos sesenta. Exerceu como actor, director, autor. E morreu onte, aos 71 anos.
 

O Festival de Teatro Galego do Carballiño fai 29 anos. Do 22 ao 24 de agosto, ofrecerá unha escolma do mellor do xénero, acompañado de numerosas actvidade paralelas. “É o único festival que se centra exclusivamente nas artes escénicas producidas en Galiza”, presume a asociación cultural Fetega, organizadora da cita.
 

Co obxectivo de difundir e valorizar o legado teatral de Manuel María, a Deputación da Coruña e a fundación que leva o nome do chairego veñen de asinar un protocolo de programación que inclúe a convocatoria dun premio.

A morte de Ernesto Chao (Ribadavia, 1943-Compostela, 2018) deixou a escena galega sen unha figura principal. Activista e entusiasta, organizador, dotado actor non unicamente cómico, presenza familiar e popular, a traxectoria de Chao atravesou territorios diversos. Velaquí dez esteos imprescindíbeis dunha vida dedicada á interpretación.
 

É un dos escritores de teatro principais de Galiza. E dos dramaturgos. E dos actores. E dos promotores. Figura chave na contemporaneidade do xénero, Manuel Lourenzo (O Valadouro, 1943) será o Xograr de Ouro do Festival Internacional Outono de Teatro de Carballo, que este ano chega á súa edición número 27.
 

O 16 de maio de 1978 o teatro galego entrou nunha dimensión descoñecida. Ese día, a función de Laudamuco, señor de ningures en La Salle (Santiago de Compostela) supuxo o inicio do camiño profesional da escena despois do franquismo. A corenta anos daquel fito histórico, a actriz e compañeira de Roberto Vidal Bolaño -autor da obra- Laura Ponte lembra aquel destemido salto adiante.
 

A última Mostra Internacional de Teatro de Ourense pechou cun recoñecemento ao infatigábel labor de Tareixa Campo (Val do Mao, O Incio, 1946) a prol da escena amadora. Dramaturga, actriz, pedagoga, fundadora da compañía clásica do teatro afeccionado Achádego hai agora tres décadas, Campo non ten prevista a retirada: “Como din por aí, mentres o corpo aguante”. Na actualidade, participa en Balas sobre Broadway, de Woody Allen –“fago de actriz decadente, moi divertido”–, e ataca a banalidade xornalística dos faladoiros en Opino de que. Ambas as dúas da man de Achádego. Eis un extracto da conversa publicada no número 295 de Sermos Galiza.

De “traxicomedia de aldea” -como subtitulou o seu autor- a “traxicomedia da aldea global”. Eis a síntese da viaxe á que o Centro Dramático Galego somete un dos máis celebrados, e crueis, esperpentos de Valle-Inclán, o tamén rebautizado Divinas Palabras Revolution. Estréase esta quinta feira, 12 de abril, no Salón Teatro de Santiago.

Nora Helmer é unha das grandes personaxes do teatro universal. A protagonista de Casa de Bonecas rebélase, non acepta máis as condicións dadas en que facía a súa vida. Abandona o fogar. “O noso lar non foi máis ca un cuarto de xogos. Eu fun a túa boneca”, espétalle a Torvald Helmer, “como antes fora a boneca de papá; e aquí os nenos foron os meus bonecos”. O eco da peza de Henrik Ibsen non se apagou. Sábeo a compañía Estudo do Momento, que abre con ela o seu proxecto Clásicos nunha hora.
 

A primeira edición do premio Roberto Vidal Bolaño de textos teatrais vén de ser convocada pola editorial Galaxia e o IES Ribeira do Louro, do Porriño. O certame, indican desde a editorial, “ten como finalidade animar á escrita de pezas teatrais para o público mozo”.
 

É practicamente a prehistoria do teatro moderno en Galiza. Os parrafeos, unha especie de diálogos por veces socráticos e con raíces populares, contribuíron á codificación dunha escena galega e en galego. Este sábado, na Casa Museo Manuel María de Outeiro de Rei, a compañía amadora da Sociedade Cultural Medúlio de Ferrol recupera un emblemático: Mal de moitos, de Euxenio Charlón e Manuel Sánchez.
 

Reflexionar sobre a identidade galega en chave teatral. Ese é o obxectivo do primeiro Grupo DramaturXa, unha experiencia en que dez autoras e autores desenvolverán cadansúa peza teatral a partir do traballo individual e colectivo. Das obras resultantes, tres han de ser escollidas para levar a escena en produción propia do Centro Dramático Galego, impulsor da iniciativa xunto coa Asociación Galega de Dramaturxia DramaturGA.